معنی وعاظ | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

وعاظ

وعاظ. [وُع ْ عا] (ع ص، اِ) ج ِ واعظ. به معنی پنددهندگان. (آنندراج) (اقرب الموارد) (منتهی الارب). واعظان.

وعاظ. [وَع ْ عا] (ع ص) مبالغه ٔ واعظ است. (اقرب الموارد). رجوع به واعظ شود.

واعظ هروی

واعظ هروی. [ع ِ ظِ هَِ رَ] (اِخ) شیخ نوراﷲ واعظ هروی از وعاظ و شعرای قرن نهم. (از فرهنگ سخنوران).

علی واعظ

علی واعظ.[ع َ ی ِ ع ِ] (اِخ) ابن عابد قاینی. از وعاظ خراسان در اوایل قرن دهم هَ. ق. رجوع به علی قاینی شود.

عائذا

عائذا. [ءِ ذُل ْ لاه] (اِخ) ابن عبداﷲعمر الخولانی العوذی الدمشقی تابعی. وی از فقها و وعاظ دمشق بودو عبدالملک او را قضاء دمشق داد. و به سال هشتم هجری متولد شد و به سال 80 درگذشت. (از الاعلام زرکلی).

نظرعلی

نظرعلی. [ن َ ظَ ع َ] (اِخ) ابن اسماعیل شریف حائری کرمانی، از وعاظ امامیه ٔ معاصر است، به سال 1348 هَ. ق. درگذشت. از تألیفات اوست: انیس النفس، لجهاللاَّلی، هر دو در اخلاق. (از الاعلام زرکلی ج 8 ص 360) (الذریعه ج 2 ص 467).