معنی قح

قح. [ق ُح ح] (ع ص) خالص. ساده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء): عربی قح، مرد عربی محض. عبد قح،بنده و برده ٔ محض که پدر و مادر او هر دو بنده باشند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || بطیخ قح، خربزه ٔ پرمغز نارسیده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || بی آمیغ از زفتی. (آنندراج). بی آمیغ از زفتی و لئامت. (ناظم الاطباء). || بی آمیغ از جوانمردی. (آنندراج). بی آمیغ از کرم و جوانمردی. (ناظم الاطباء). || بی آمیغ از هر چیزی. (منتهی الارب) (آنندراج). || مردم درشت بدخوی و جز آنها. ج، اَقحاح. (ناظم الاطباء).

اقحاح. [اَ] (ع ص، اِ) ج ِ قُح ّ. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). محض و خالص و بی آمیغ. گویند: رجل قح و عربی قح و عربیه قحه و اعراب اقحاح و عبد قح، ای محض خالص. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به قح شود.

کح. [ک ُح ح] (ع ص) خالص. لغه فی قُح ّ (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). قُح ّ. (اقرب الموارد). عربی کح، عربی خالص. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به قح شود.

‎ ناب، تند خوی (صفت) خالص ساده بی آمیغ، درشت خوی.

قُحْ، خالص،

خالص، ساده، درشت خوی. [خوانش: (قُ) [ع.] (ص.)]

خالص

خالص

خالص

خالص

قح

سره

قح

ناب، بی غش، زبده، ژاو، سارا، پاک بی آلایش، صرف

قح

قح

قح

108