معنی زبان‌آوری

بیان

بلاغت، سخنوری، فصاحت

بلاغت، روانی، زبان‌آوری، سخنوری، طلاقت

روانی، زبان‌آوری، فصاحت، گشاده‌زبانی، گشاده‌رویی، بشاشت، خوش‌رویی

چیره‌زبانی، رسایی، زبان‌آوری، سخنوری، شیواسخنی، شیوایی، فصاحت، بلوغ، رشد

زبان‌آوری، خوش‌سخنی، فصاحت،

بلاغت، زبان‌آوری، شیرین‌زبانی،

تیززبان شدن، فصیح شدن، فصاحت، تیززبانی، زبان‌آوری، گشادهزبانی،

خرده‌بین: سعدی دلاوری و زبان‌آوری مکن / تا عیب نشمرند بزرگان خرده‌دان (سعدی۱: ۶۶۱)،

خوش‌صحبتی، شیرین‌سخن بودن، نیکوبیانی،
[قدیمی] گستاخی، زبان‌درازی،
[قدیمی] سخنوری: هنر بیار و زبان‌آوری مکن سعدی / چه حاجت است که گوید شِکر که شیرینم (سعدی۲: ۵۱۵)،

فصیح بودن، زبان‌آور بودن،
روان بودن سخن،
تیززبانی، زبان‌آوری،
روانی کلام،
(ادبی) در بدیع، خالی بودن کلام از ضعف تٲلیف، تنافر، و تعقید لفظی و معنوی،

مکر، حیله، تزویر،
زبان‌آوری، چرب‌زبانی: اندر آمد مرد با زن چرب‌چرب / گنده‌پیر از خانه بیرون شد به ترب (رودکی: ۵۳۴)،
(اسم مصدر) گزاف‌گویی،
حرکت از روی ناز یا قهر،

سخن گفتن،
فصاحت، زبان‌آوری،
(اسم) سخن،
شرح، تعبیر،
(اسم) (ادبی) علمی که دربارۀ بیان معنای واحد به شیوه‌های مختلف و بر پایۀ تصویرسازی، مانندِ استفاده از تشبیه، استعاره، و کنایه بحث می‌کند،

277