معنی فطرت

فطرت. [ف ِ رَ] (ع اِمص) آفرینش. (از منتهی الارب): در فطرت کاینات به وزیر و مشیر و معاونت و مظاهرت محتاج نگشت. (کلیله و دمنه). رجوع به فطره شود. || ابداع و اختراع. || (اِ) صفتی که هر موجود در آغاز خلقتش داراست. (فرهنگ فارسی معین). خمیره. سرشت. جبلت. (یادداشت مؤلف). سرشت که بچه بر آن آفریده در رحم. (از منتهی الارب): چنان دید امیرالمؤمنین بفطرت تیز و فکرت شافی که بگرداند خاطر خود را از جزع بر این مصیبت ها. (تاریخ بیهقی).
قضا فعلست در فطرت، قدر منطق به امر حق
خرد عرشست در حکمت معانی وحی و کرسی آن.
ناصرخسرو.
عقل و فطرت به جوی نستانند
دور دور شکم و دستار است.
صائب.

چهارچوب فطرت. [چ َ / چ ِ ب ِ ف ِ رَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) کنایه از چهارعنصر است. رجوع به چارچوب فطرت شود.

نیک فطرت. [ف ِ رَ] (ص مرکب) نیک سرشت. نیک نهاد. نیک طینت.

پاک فطرت. [ف ِ رَ] (ص مرکب) پاک سرشت.

پست فطرت. [پ َ ف ِ رَ] (ص مرکب) ناکس. دون. دنی. سفله. فرومایه. رذل.

فطرت اول. [ف ِ رَ ت ِ اَوْ وَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) پیدایش ارواح. (غیاث).

چارچوب فطرت. [ب ِ ف ِ رَ] (اِ مرکب) عناصر اربعه. (آنندراج).

Nature

(فِ طْ رَ) [ع. فطره] (اِ.) سرشت، طبیعت، صفت ذاتی.

منش

ذات

اصل، ذات، سرشت، طبیعت، طینت، نهاد، آفرینش، ابداع

ویژگی‌های ذاتی، سرشت، طبیعت، نهاد،
(اسم مصدر) [قدیمی] آفرینش، خلقت،

سرشت

قوه الشخصیه، مزاج

آفرینش، خمیره، سرشت

689