معنی خرقه

(تصوف) جبه‌ای که از دست پیر می‌پوشیده‌اند و گاهی از تکه‌های گوناگون دوخته می‌شد،
[قدیمی] نوعی پوستین بلند،
[قدیمی] تکه‌ای از پارچه یا لباس،
* خرقه از کسی داشتن: (تصوف) مرید و پیرو کسی بودن و خرقه از او گرفتن: هرجا که سیه‌گلیم و شوریده‌سری است / شاگرد من است و خرقه از من دارد (شیخ ابوالحسن خرقانی: شاعران بی‌دیوان: ۴۵۵)،
* خرقه ‌انداختن (افکندن): (مصدر لازم)
(تصوف) خرقه از تن به‌در کردن در هنگام سماع براثر غلبۀ وجد،
[قدیمی، مجاز] جدا شدن از تعلقات دنیوی،
* خرقه‌ تهی کردن: [قدیمی، مجاز] جان، سپردن مردن،

Hair Shirt, Cloak, Gown, Robe

جامه ای که از تکه پارچه های گوناگون دوخته شود، جبه مخصوص درویشان، (کن.) جسد، تن، خال، جمع خَرَق، تهی کردن کنایه از: مردن، درانداختن از خود بیرون شدن، مجرد شدن. [خوانش: (خِ قِ) [ع. خرقه] (اِ.)]

لته

ردا

ردا، شولا، دلق، جبه، جامه

شولا

پاره، جامه، جبه، دلق، شولا، ردا، کهنه، مرتع، خستوانه

پوستین

خرقه سالوس

خرقه افشاندن. [خ ِ ق َ / ق ِ اَ دَ] (مص مرکب) خرقه انداختن. رجوع به خرقه انداختن شود.

خرقه ٔ ارادت. [خ ِ ق َ / ق ِ ی ِ اِ دَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) رجوع به «خرقه در نزد صوفیان » ذیل «خرقه » شود.

خرقه ٔ ولایت. [خ ِ ق َ / ق ِ ی ِ وِ ی َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) رجوع به «خرقه در نزد صوفیان » ذیل «خرقه » شود.

رداء، شال، عباءه

لباس پاره

تکه ای از پارچه، پاره لباس، جامه ای که تکه های گوناگون دوخته شده باشد، جبه مخصوص درویشان

905