معنی گس

گس. [گ َ] (ص) زمخت. عَفِص. مزه ای چون مزه ٔ مازو وسنجد نارسیده و بهی نارسیده. بعض شراب های انگوری که پوست دهان و گلو را فراهم کشد: پوست انار گس است.

گس. [گ ُ] (اِخ) جزیره ای در آسیای صغیر. رجوع به فهرست ایران باستان شود.

گس خلق. [گ َ خ ُ] (ص مرکب) تندخوی. خشن. بدخلق:
ندهد رنج آن کَل کافر
هیچ گس خلق را تن آسانی
جز مظفر مجیر [کذا] بابکر
آن چو بوبکر در مسلمانی.
سوزنی.

Acrid

buruk, kekre

ماده مقلصه

میوه نارسیده که دهان را جمع می کند

(گَ) (ص.) (عا.) مزه ای که دهان را می بندد.

مزه‌ای که دهان را جمع ‌کند، مثل مزۀ میوۀ نارس،
زمخت،

مزه ای است شبیه به مزه پوست انار، مزه خرمالو

مزه ای است شبیه به مزه پوست انار.

مزه خرمالو

دبش

گردن، توجه کردن، گیسو

پس گردن

کسی که با کار یا سخن ملامت بار دیگران آزرده خاطر شود

مزه ای است شبیه به مزه پوست انار.

80