معنی دهوک | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

دهوک

دهوک. [دَ] (ع ص) بسیار شکننده و آس کننده. ج، دُهُک. (منتهی الارب) (آنندراج).

دهوک. [دِ] (اِخ) دهی است از دهستان شنبه ٔ بخش خورموج شهرستان بوشهر. واقع در 53هزارگزی خاور خورموج. با 150 تن سکنه. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7).

باغ دهوک

باغ دهوک. [دِ] (اِخ) دهی است از دهستان حومه ٔ بخش مهریز شهرستان یزد که در 7 هزارگزی خاور مهریز و دوهزار و پانصدگزی باختر راه فرعی یزد به انار در جلگه واقع است. ناحیه ای است دارای آب و هوای معتدل و 235 تن سکنه و آب آن از قنات تأمین میشود. محصول عمده ٔ آن غلات و شغل مردمش زراعت و صنایع دستی آنان کرباس بافی است و راهش ارابه رو است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10).

دهک

دهک. [دُ هَُ] (ع اِ) ج ِ دهوک. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). رجوع به دهوک شود.

کل فرخی

کل فرخی.[] (اِخ) طایفه ای از قبابل کرد است که بین دهوک وزاخو مسکن دارند. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 57).