معنی گدوک

گدوک. [گ َ] (اِ) گردنه. کتل. راه میان دو کوه که در زمستان برف زیاد در آن جمعشود: گدوک عباس آباد، گدوک اسدآباد و گدوک کندوان.

گدوک. [گ َ] (اِخ) شهری کوچک است در روم (آسیای صغیر) و هوایش به سردی مایل. حقوق دیوانیش 16500 دینار است. (از نزهه القلوب ص 99).

گدوک. [گ َ] (اِخ) نام ایستگاه دوازدهم میان فیروزکوه و دوکل (در راه آهن شمال) فاصله آن تا تهران 218هزار گز است. این گردنه به ارتفاع 6620 گام است و کاروانسرایی بدانجاست و 12میل از فیروزکوه فاصله دارد. (سفرنامه ٔ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 42، 43 و 157).

طاش گدوک. [گ َ] (اِخ) موضعی است در جنوب تخت بنواحی شمالی بورد لیسک.

گدوک کندوان. [گ َ ک ِ ک َ دُ] (اِخ) نام محلی کنار راه طهران به چالوس میان گچ سر و دونا در 124300گزی تهران.

گدوک شاه. [گ َ ک ِ] (اِخ) موضعی به مازندران قرب سوادکوه. (سفرنامه ٔ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 42).

گدوک مشکنبر. [گ َ م ِ کَم ْ ب َ] (اِخ) نام محلی کنار راه تبریز و اهر میان گولچه و قره قپه در 49200گزی تبریز.

Gorge

(اسم) راه میان دو کوه گردنه کتل: گدوک اسد آباد گدوک عباس آباد.

(گَ) (اِ.) گردنه کوه، جایی در کوه که برف زیادی می بارد و رفت و آمد مشکل است.

ترخیص

جایی از کوه که در زمستان برف در آن جمع شود و مانع عبورومرور گردد، گردنۀ کوه،

گریوه

راه میان دو کوه

گردنه کوه

نام گردانه ای در میانه ی راه فیروزکوه و سوادکوه

50