معنی انفصال

انفصال. [اِ ف ِ] (ع مص) جدا شدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). انقطاع. ضد اتصال. (از اقرب الموارد). جدا واشدن. (تاج المصادر بیهقی).
- انفصال عظم، تفرق اتصال استخوانی از استخوانی که بدو ملتصق است بی شکستن چون تفرق زندین. (یادداشت مؤلف).
|| (اصطلاح فلسفه) عدم اتصال است از چیزی که شأنیت اتصال دارد. مثلاً به دیوار نمی توان گفت کور است زیرا که شأنیت بینایی ندارد. ولی شخص را می توان گفت کور است زیرا که شأنیت بینایی دارد پس مجردات که شأنیت اتصال ندارند، انفصال بر آنها اطلاق نمی شود مثل عقول مجرده. (حکمت قدیم تونی، از فرهنگ فارسی معین). || تفرق اتصال. (یادداشت مؤلف). || (اِمص) جدایی. گسستگی. (ناظم الاطباء).
- انفصال از خدمت، عزل. (یادداشت مؤلف).
|| فیصل و بندوبست. (ناظم الاطباء). || انجام کار. (ناظم الاطباء).

Detachment, Discontinuity, Disunion, Separateness, Separation, Severance

منفصل شدن، جدا شدن، جدایی، گسستگی،
برکنار شدن از کار و شغل،

گسست

برکنار کردن از کاری

لی

انفکاک

لی

عزل

جدا شدن، بی کار شدن. [خوانش: (اِ فِ) [ع.] (مص ل.)]

ناپیوستگی، جدایی

انفکاک، تجزیه، جدایی، فصل، گسستگی، مفارقت، برکناری، خلع، عزل، انقطاع، گسیختگی،
(متضاد) اتصال

جدایی

انشقاق، توقف، مفرق، نتوء

استقلال عن

جدا شدن، انقطاع

252