معنی مصرح | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

مصرح

مصرح. [م ُ ص َرْ رِ](ع ص) کسی که آشکار سخن می گوید.(ناظم الاطباء). آنکه گشاده و روشن سخن گوید.(از منتهی الارب).
- یوم مصرح، روز بی ابروباد.(منتهی الارب)(ناظم الاطباء)(آنندراج).

مصرح. [م ُ ص َرْ رَ](ع ص) آشکارکرده. هویدا. آشکار. روشن. فاش. بی پرده. صریح. بصراحت.(یادداشت مؤلف): امیر را آگاه کردند و مصرح بگفتند که کار از دست می شود حرکت باید کرد.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 625). از خویشتن نامه نویس و مصرح بازنمای که ازبرای وزارت تا وی را داده آید خوانده شده است.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 374). رسولان را باز باید گردانید و مصرح بگفت که میان ما و شما شمشیر است و لشکرها ازبرای جنگ فرستاده شده است.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 514). مصرح بگفته بود که خون داماد را طلب باید کردو آن ولایت را بخواهد گرفت.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 691). مصرح بگفتیم که مر ما را چندان ولایت در پیش است... می باید گرفت.(تاریخ بیهقی چ ادیب ص 73). اما شرایط نیت در تیمم در نزد ابوحنیفه به این دلیل است که قصد داخل در ماهیت تیمم می باشد زیرا در کلمه ٔ فتیممواوجوب قصد و نیت مصرح است.(معارف بهاء ولد ص 332).
- یوم مصرح، روز بی ابروباد. روز بی میغ.(دستوراللغه نطنزی)(مهذب الاسماء). رجوع به مصرح [م ُ ص َرْ رِ] شود.

مصرحة

مصرحه. [م ُ ص َرْ رَ ح َ](ع ص) تأنیث مصرح.صریح.(یادداشت مؤلف). رجوع به صریح و مصرح شود.

فرهنگ فارسی هوشیار

مصرح

‎ (اسم) آشکار کرده، (صفت) آشکار: اما اشتراط نیت در تیمم در نزد ابوحنیفه باین دلیل است که قصد داخل در ماهیت تیمم میباشد زیرا در کلمه فتیمموا و جوب قصد و نیت مصرح است. . .

غیر مصرح

تار ناروشن ناآشکار

مصرحه

مصرحه در فارسی مونث مصرح: آشکار (اسم) مونث مصرح: مواد مصرحه در قانون.