معنی مصباح

مصباح. [م ِ](ع اِ) چراغ.(منتهی الارب)(ناظم الاطباء)(دهار)(ترجمان القرآن جرجانی ص 89)(مهذب الاسماء)(از آنندراج)(غیاث). سراج. لنتر. چراغ افروخته. ج، مصابیح.(دستور اللغه):
چو روز بود مرا آفتاب من بودی
چو شب درآمد دایم تو بودیَم مصباح.
مسعودسعد.
زده خیمه ای دیدم اندر صحاری
درخشان چو در دیر مصباح ثاقب.
(منسوب به حسن متکلم، از معزی یا برهانی).
مصباح امم امام احمد
مفتاح همم همام اکرم.
خاقانی.
هرچه جز نورالسموات از خدایی عزل کن
گر تو را مشکات دل روشن شد از مصباح لا.
خاقانی.
ای گوهر کمالت مصباح جان آدم
خورشید امر پخته در شش هزار سالش.
خاقانی.
نه ماهه ره بریده مهی نو به ره در است
کآید چو ماه چارده مصباح هفت و چار.
خاقانی.
نور مصباح است داد ذوالجلال
صنعت خلق است آن شیشه وْ سفال.
مولوی.
این خردها چون مصابیح انور است
بیست مصباح از یکی روشن تر است.
مولوی.
|| نوک فتیله ٔ چراغ.(یادداشت مؤلف). || مشعل.(یادداشت مؤلف). || ستاره.(دهار)(دستوراللغه ٔ ادیب نطنزی). || کاسه ٔ بزرگ که صبوح کنند با آن. ج، مصابیح.(ناظم الاطباء)(آنندراج)(منتهی الارب). پیاله ای که در آن صبوحی خورند.(غیاث). ||(ص) ماده شتری که تا آفتاب بلند نشود از خوابگاه برای چریدن برنخیزد.(از منتهی الارب)(آنندراج)(ناظم الاطباء). آن شتر که چرا نکند تا روز دور برآید.(مهذب الاسماء). || سنان پهنا.(منتهی الارب)(آنندراج). سنان پهن.(ناظم الاطباء).

مصباح الروم. [م ِ حُرْ رو](ع اِ مرکب) کهربا.(اختیارات بدیعی)(تحفه ٔ حکیم مؤمن). رجوع به کهربا شود.

(مِ) [ع.] (اِ.) چراغ. ج. مصابیح.

چراغ،
ظرف یا قدحی که در آن صبوحی بخورند،

چراغ

اثری از جلال الدین همایی

سراج، فانوس، مشکات، نبراس

اثری از جلال الدین همایی

چراغ، سراج، فانوس، مشکات، نبراس

لا مپ چراغ برق , پیاز گل , هر نوع برامدگی یاتورم شبیه پیاز , جراغ , لا مپ , مشعل , چراغ قوه , مشعل دار کردن

نور برق اسا وزود گذر , چراغ قوه , لا مپ عکاسی

چراغ، سراج، ظرف یا قدحی که در آن صبوحی بخورند

کاهربا

مِصباح، چراغ، سِراج، قدح بزرگ (جمع: مَصابِیح)،

عزیز الله خان مِصْباح، اِبن جناب میرزا محمد علیخان و شاه جهان خانم (بنت جناب میرزا محمد حسین منجم) تحصیلات عالیه در بیروت و اروپا نموده و مکرر بحضور مبارک حضرت عبدالبهاء مشرف شده و حسب الامر مبارک سالیان متمادی به اداره امور مدرسه تربیت پرداختند. جناب مصباح علاوه بر فضائل وکمالات عرفانیه و علمیه طبع شعر نیز داشتند،

141