معنی قاع

فرهنگ فارسی آزاد

قاع

قاع، زمین پست و هموار، دشت، هامون (جمع: قِیَع، قِیَعان، اَقواع، قِیعَه)،

فرهنگ فارسی هوشیار

قاع

هامون (اسم) زمین پست هموار دور از کوه و پشته بیابان صاف و هموار. یا قاع صفصف. بیایان مستوی.

لغت نامه دهخدا

قاع

قاع. (ع اِ) زمین پست هموار دور از کوه و از پشته. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). زمین راست و هموار. (ترجمان علامه جرجانی ص 77). کویر. (نصاب). ج، قیع، قیعه، قیعان، اقواع، اقوع. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب):
نه روشندلی زاید از تیره اصلی
نه نیلوفری روید از شوره قاعی.
خاقانی.
همچنین در قاع بسیط مسافری گمشده بود. (گلستان).

قاع. (اِخ) نام قلعه ای است در مدینه ٔ طیبه. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). وبه آن «اُطم البلویین » گفته میشود و در کنار آن چاهی است موسوم به چاه غدق. (معجم البلدان ج 7 ص 15).

قاع. (اِخ) منزلی است در راه مکه پس از عقبه، نسبت به کسی که به طرف مکه میرود و پس از آن زباله است. (معجم البلدان ج 7 ص 15) (نزههالقلوب ج 3 ص 167).

قاع. (اِخ) (یوم الَ...) روزی است از روزهای عرب. ابواحمد گوید این روزی است که در آن حادثه ٔ میان بکربن وائل و بنی تمیم اتفاق افتاد و در این روز اوس بن حجر بدست بسطام بن قیس شیبانی اسیر گشت و در این باره آمده است:
بقاع منعناه ثمانین حجه
و بضعاً لنا اخراجه و مسائله.
(معجم البلدان ج 7 ص 15).


قاع صفصف

قاع صفصف. [ع ِ ص َ ص َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) بیابان مستوی: فیذرها قاعاً صفصفاً لاتری فیها عوجاً و لا امتا. (قرآن 106/20 و 107).
عنبر اشهب روید اگر از گیسوی او
تای یک موی ببخشند به قاع صفصف.
سوزنی.
نسف از فر خرامیدن تو یافت کنون
فرّ فردوس اگر بود چو قاع صفصف.
سوزنی.
کاروان سبزه تا از قاع صفصف کرد ارم
صف صف از مرغان روان بر کاروان افشانده اند.
خاقانی.
قاع صفصف دیده وصف صف سپهداران حاج
کوس رااز زیردستان زیر و دستان دیده اند.
خاقانی.


قاع موحوش

قاع موحوش. [ع ِ م َ] (اِخ) موضعی است در یمامه. یحیی بن طالب گوید:
بعدنا و بیت اﷲ عن ارض قرقری
و عن قاع موحوش و زدنا علی البعد.
و نیز در این شعر که درباره ٔ سرزمین قرقری شاعری دیگر سروده قاع موحوش را اراده کرده است:
ایا اثلاث القاع من بطن توضح
حنینی الی اطلا لکن ّ طویل.
(معجم البلدان).


قاع النقیع

قاع النقیع. [عُن ْ ن َ] (اِخ) نام موضعی است در دیار سُلَیم که گروهی از شاعران در شعرهای خود از آن یاد کرده اند. (معجم البلدان ج 7 ص 15).


شوره قاع

شوره قاع. [رَ / رِ] (اِ مرکب) شوره زار. شوره زمین:
نه روشن دلی آید از تیره اصلی
نه نیلوفری روید از شوره قاعی.
خاقانی.

فرهنگ عمید

قاع

زمین پست و هموار که دور از کوه و پشته باشد، دشت، هامون،
* قاع صفصف: [قدیمی] زمین هموار و بی‌گیاه. δ برگرفته از قرآن کریم «فُیَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً» (طه: ۱۰۶)،

حل جدول

قاع

هامون، کویر

هامون

فرهنگ معین

قاع

[ع.] (اِ.) زمین هموار، دشت.

عربی به فارسی

قاع

ته , پایین , تحتانی

معادل ابجد

قاع

171

پیشنهاد شما
جهت ثبت نظر و معنی پیشنهادی لطفا وارد حساب کاربری خود شوید. در صورتی که هنوز عضو جدول یاب نشده اید ثبت نام کنید.
اشتراک گذاری