معنی فکرت

فکرت. [ف ِ رَ] (ع اِ) فکره. رجوع به فکره شود. || اندیشه.ج، فِکَر. (فرهنگ فارسی معین): چنان دید امیرالمؤمنین به فطرت تیز و فکرت صافی که بگرداند خاطر خود را از جزع بر این مصیبت ها. (تاریخ بیهقی).
بر خاطرم امروز همی گشت نیارد
گر فکرت سقراط بود پرّ کبوتر.
ناصرخسرو.
این جهان در جنب فکرتهای ما
همچنان در جنب دریا ساغر است.
ناصرخسرو.
از آتش دل و از آب دیده در دل و چشم
همی نیاید فکرت، همی نگنجد خواب.
مسعودسعد.
در معرفت کارها و شناخت مناظم آن رای ثاقب و فکرت صایب روزی کرد. (کلیله و دمنه). لیکن تو به یک اشارت بر کلیات و جزویات فکرت من واقف گشتی. (کلیله و دمنه). و اگر در عاقبت کارها و هجرت سوی گورفکرتی شافی واجب داری حرص و شره این عالم فانی بر تو بسر آید. (کلیله و دمنه).
برو که فکرت تو نیست مرد این دعوی
برو که خاطر تو نیست مرغ این انجیر.
انوری.
گوهر خود بردهد خاطر من همچو تیغ
زاده ٔ خود پرورد فکرت من چون بحار.
خاقانی.
سخن به است که ماند ز مادر فکرت
که یادگار هم اسما نکوتر ازاسما.
خاقانی.
درع حکمت پوشم و بی ترس گویم القتال
خوان فکرت سازم و بی بخل گویم الصلا.
خاقانی.
جواهربخش فکرتهای باریک
بروزآرنده ٔ شبهای تاریک.
نظامی.
فاتحه ٔ فکرت و ختم سخن
نام خدای است، بر او ختم کن.
نظامی.
پرتو نور از سرادقات جلالش
از عظمت ماورای فکرت دانا.
سعدی.
دیشب گله ٔ زلفش با باد همی کردم
گفتا غلطی، بگذر زین فکرت سودایی.
حافظ.
- به فکرت فرورفتن، به فکرفرورفتن. فکر کردن. اندیشیدن: زمانی به فکرت فرورفت و گفت... (گلستان).
- در فکرت فرورفتن، به فکر فرورفتن: شیخ در فکرت زمانی فرورفت. (گلستان سعدی).
- سر به فکرت فروبردن، فکر کردن. اندیشه کردن:
یکی طفل دندان برآورده بود
پدر سر به فکرت فروبرده بود.
سعدی.
- فکرت انگیز، آنچه آدمی را به فکر فروبرد. خیال انگیز:
بدین مشتی خیال فکرت انگیز
بساط بوسه را کردم شکرریز.
نظامی.
- فکرت کردن، فکر کردن. اندیشیدن:
این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هرکه فکرت نکند نقش بود بر دیوار.
سعدی.

فاتحه ٔ فکرت. [ت ِ ح َ / ح ِ ی ِ ف ِ رَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) ابتدای سخن. (برهان):
فاتحه ٔ فکرت و ختم سخن
نام خدایست بر او ختم کن.
نظامی.

پریشان فکرت. [پ َ ف ِ رَ] (ص مرکب) پراکنده فکر. سرگشته. مضطرب. آشفته: پریشان فکرت در کارها حیران بود. (کلیله و دمنه).

توفیق فکرت. [ت َ فی ف ِ رَ] (اِخ) شاعر ترک و پیشوای شعر جدید ترکی (1867-1915 م.). وی تحصیلات خود را در مدرسه ٔ عالی غلطه سرای بپایان رسانید. او مردی منزوی و وظیفه شناس و خوش ظاهر و وطن پرست و انسان دوست بود. در انتشار مجموعه ٔ «از ثروت فنون » که بعدها «ثروت هنرمندان » نامیده شد و در آشنا کردن ترکان به ادبیات جدیداروپایی بسیار مؤثر بود، شرکت داشت. شعر ترکی را از نظر شکل و لفظ و مفهوم و معنی، صورت نو بخشید. افکار و تصورات وی سالم و عاری از قید است. فکرت عشق رااز آثار خود طرد کرده است. خانه ٔ او در دامنه ٔ تپه های ساحل بسفر امروز «موزه ٔ ادبیات جدید» است و کتابخانه ای در آن دایر کرده اند. (از فرهنگ فارسی معین).

فکرت لاریجانی. [ف ِ رَ ت ِ] (اِخ) سیدنعمت اﷲ. از اجله ٔ سادات لاریجان مازندران بوده. در اوایل جوانی در شهر بارفروش - بابل کنونی - تحصیل علوم متداوله کرده، بعد از فراغت از اکتساب کمالات به طهران آمد و بحکم فتحعلیشاه به رتبه ٔ تعلیم نواب شاهزاده ٔ والاتبار علیخان ظل السلطان رسید، پس منصب شیخ الاسلامی لاریجان یافت... از اشعار اوست:
کی چو ما زاهد در این خرگاه بیند شاه را
کو شه از خرگه شناسد ما ز شه خرگاه را
آه از این سوز درون کز خویش ایمن نیستم
تا کشم از دل بدان سوزی که خواهم آه را.
(از مجمع الفصحاء رضاقلی هدایت چ سنگی ج 2 ص 382).

Pensiveness

(فِ کْ رَ) [ع. فکره] (اِ.) اندیشه، ج. فِکَر.

(اسم) اندیشه جمع: فکر.

(صفت) سر گشته پراگنده فکر، مضطرب آشفته.

‎ آغاز اندیشه، آغاز سخن

اندیشه،

فکرت

ذات، سرشت، طبیعت، نهاد

اندیشه، ذات، سرشت، طبیعت، نهاد

سخن خود را به نام آن کسی آغاز می کنم که به انسان، اندیشیدن و فکر کردن را آموخت و دل او را که مانند چراغی است با نورِ جان، روشن و نورانی کرد

هر کسی که با این همه نقش ها و پدیده های عجیب هستی به آفریننده ی آنها نیندیشد، هماند عکس و تصویر روی دیوار، بی احساس و بی روح است.

700