معنی شکارچی

شکارچی. [ش ِ] (ص مرکب، اِ مرکب) (از: شکار فارسی + «چی »، پسوند نسبت ترکی) شکارگر. شکارکننده. نخجیرگر. شکاری. نخجیروان. دامیار. قانص. شکره. قناص. (از یادداشت مؤلف). صیاد.
- شکارچی باشی، میرشکار. رئیس و گرداننده ٔ امور مربوطبه شکار و سرپرست شکارچیان در دستگاههای سلطنتی. رجوع به میرشکار شود.

Hunter, Huntsman, Sportsman

avcı

شکارچی: عشقی بزرگ اگر به قیاس شراره آتش در وی می افتاد، دلیل که جنگ و فتنه در آن موضع پدید آید. اگر بیند که شراره های آتش سخت بزرگ بودند، دلیل بود که عذاب خدای عزوجل بدو رسد، یا بدان موضع رسد. اگر بیند که شراره آتش در میان مردمان افتد، دلیل کند که مردمان آن موضع رابا یکدیگر جنگ و خصومت افتد و آتش انداختن و بازی کردن به آتش سخن زشت گفتن بود. - لوک اویتنهاو

(~.) [فا - تر.] (ص نسب.) صیاد، شکارگر.

کسی که پیشه‌اش شکار کردن جانوران است، شکارگر، شکارگیر، صیاد،

صیاد

قناص، دام گستر، دامیار، شکارگر، صیاد

دامیار

صیاد، دامیار

قناص

تفنگ

دام‌گستر، دامیار، شکارگر، صیاد

شکار کننده، صیاد

cacciatore

صیاد، مدفعی

نخجیرگر

534