معنی سعیر | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

سعیر

سعیر. [س َ] (اِخ) نام بتی است. (منتهی الارب).

سعیر. [س َ] (ع ص، اِ) آتش افروخته و سوزان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آتش فروزان. (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ص 58). آتش افروخته. ج، سُعر. (مهذب الاسماء) (دهار). || جهنم. دوزخ:
من ز عکس زمهریرم زمهریر
یا ز عکس آن سعیرم چون سعیر.
(مثنوی).
او همی جوشید از تف سعیر
عقل می گفتش الم یأتک نذیر.
(مثنوی).
پس روان گردد بزندان سعیر
که نباشد خار را زآتش گزیر.
(مثنوی).
|| طبقه ٔ چهارم از هفت طبقات دوزخ. (غیاث) آنندراج):
این دبیری رساندت به نعیم
این دبیری رهاندت ز سعیر.
ناصرخسرو (دیوان چ تهران ص 171).
این گور تو چنانکه رسول خدای گفت
یا روضه ٔ بهشت است یا کنده ٔ سعیر.
ناصرخسرو.
لها «جهنم » سبعه ابواب. لکل باب منهم جزء مقسوم. نام اول جحیم. نام دوم جهنم. نام سیم سقر. نام چهارم سعیر. (قصص الانبیاء ص 7).
کز دوستی مسیح نصاراست در سعیر
وز دشمنی مسیح یهوداست در سقر.
خاقانی.
|| زبانه ٔ آتش. (منتهی الارب) (آنندراج) (غیاث).

اصحاب سعیر

اصحاب سعیر. [اَ ب ِ س َ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) دوزخیان. جهنمیان: لیکونوا من اصحاب السعیر؛ تا باشند از یاران آتش سوزان. (قرآن 6/35). و رجوع سعیر و اصحاب نار شود.

مالک سعیر

مالک سعیر. [ل ِ ک ِ س َ] (اِخ) مالک دوزخ:
ای مالک سعیر بر این راندگان خلد
زحمت مکن که زحمت من بس عذابشان.
خاقانی.
و رجوع به مالک و مالک دوزخ شود.