معنی سعیر در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سعیر. [س َ] (ع ص، اِ) آتش افروخته و سوزان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آتش فروزان. (ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ص 58). آتش افروخته. ج، سُعر. (مهذب الاسماء) (دهار). || جهنم. دوزخ:
من ز عکس زمهریرم زمهریر
یا ز عکس آن سعیرم چون سعیر.
(مثنوی).
او همی جوشید از تف سعیر
عقل می گفتش الم یأتک نذیر.
(مثنوی).
پس روان گردد بزندان سعیر
که نباشد خار را زآتش گزیر.
(مثنوی).
|| طبقه ٔ چهارم از هفت طبقات دوزخ. (غیاث) آنندراج):
این دبیری رساندت به نعیم
این دبیری رهاندت ز سعیر.
ناصرخسرو (دیوان چ تهران ص 171).
این گور تو چنانکه رسول خدای گفت
یا روضه ٔ بهشت است یا کنده ٔ سعیر.
ناصرخسرو.
لها «جهنم » سبعه ابواب. لکل باب منهم جزء مقسوم. نام اول جحیم. نام دوم جهنم. نام سیم سقر. نام چهارم سعیر. (قصص الانبیاء ص 7).
کز دوستی مسیح نصاراست در سعیر
وز دشمنی مسیح یهوداست در سقر.
خاقانی.
|| زبانه ٔ آتش. (منتهی الارب) (آنندراج) (غیاث).

سعیر. [س َ] (اِخ) نام بتی است. (منتهی الارب).

آتش افروخته، زبانه آتش. [خوانش: (سَ) [ع.] (اِ.)]

آتش افروخته،
زبانۀ آتش،

آتش شعله ور

آتش افروخته، زبانه‌آتش، آتش دوزخ، شعله آتش، زبانه، شعله، جهنم، دوزخ،
(متضاد) جنت، فردوس

آتش افروخته و سوزان، دوزخ

سَعِیْر، آتش افروخته- زبانه آتش- کنایه از جهنم است (جمع: سُعُر)