معنی باتلاق | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

باتلاق

باتلاق. (ترکی، اِ) کلمه ٔ ترکیست، بمعنی زمینی که آب بسیار همیشه آنرا گلناک دارد بدان حد که پای یا تن آدمی و ستور در آن فروشود. لجن زار. مرداب. زمین پر گل و لای که عبور کاروان از آن مشکل بود. (ناظم الاطباء). رجوع به باطلاق شود.

فارسی به انگلیسی

باتلاق‌

Fen, Marsh, Mire, Morass, Muck, Quagmire, Slough, Swamp, Wetland

فارسی به ترکی

باتلاق‬

bataklık

مترادف و متضاد زبان فارسی

باتلاق

باطلاق، گنداب، مرداب، منجلاب،
(متضاد) دریاچه

فرهنگ معین

باتلاق

[فر.] (اِ.) = باطلاق: پهنه زمینی که به علت نداشتن راه زه کشی، رطوبت در آن اشباع شده، به حالت سست و اسفنجی در آمده، گاه تمام یا بخشی از آن را آب فراگرفته، یا گیاهانی بر آن روییده است.