معنی افتا

افتا. [اُ] (ص) مأخوذ از افتادن. ساقط افتادن. (ناظم الاطباء).

دز افتا. [دِ زِ اَ] (اِخ) دز اقنا. رجوع به دز اقنا شود.

بخاک هلاک افتادن. [ب ِ ک ِ هََ اُ دَ] (مص مرکب) کنایه از کشته شدن. به قتل رسیدن. || واماندن. (یادداشت مؤلف).

فتوی دادن،

ظرفی مسی و دسته دار برای برداشتن آب که نوعی آفتوبه است

آفتاب

پرتوآفتاب

رو به آفتاب

هنگام غروب، شفق

آفتابگردان از تیره ی کاسنی

نهایت گرمی آفتاب

(مصدر) فتوی دادن حکم صادر کردن.

وچردادن (وچر فتوا) جوان شدن (مصدر) فتوی دادن حکم صادر کردن.

(اُ) [ع.] (مص ل.) فتوا دادن، حکم صادر کردن.

فتوا دادن

482