معنی یس | جدول یاب

آیه های قرآن

یس

یس.

لغت نامه دهخدا

یس

یس. [یاسین] (اِخ) ابن زین الدین حمصی شافعی مشهور به علیهمی. رجوع به علیهمی... شود.

یس. [ی َس س] (ع مص) رفتن. (منتهی الارب) (آنندراج). سیر کردن و رفتن. (ناظم الاطباء).

یس. [یاسین] (اِخ) نام سوره ٔ 36 از قرآن مجید، پیش از سوره ٔ صافات و پس از سوره ٔ ملائکه، دارای 83 آیه و آن مکیه است. (یادداشت مؤلف). نام سوره ای از قرآن مجید و در حقیقت این اسم مبارک آن حضرت (ص) است و اشاره است به یاسید. (آنندراج) (غیاث). این سوره سه هزار حرف است و هفتصدوبیست ونه کلمه و هشتادوسه آیه، جمله به مکه فرود آمد و از مکیات شمرند و در این سوره نه ناسخ است نه منسوخ. مفسران گفته اند «یس » به معنی آن است که: یا انسان، یعنی محمد! (ص). (از تفسیر کشف الاسرار میبدی ج 8 صص 198- 199). و رجوع به یاسین شود.

آل یس

آل یس. [ل ِ یا سین] (اِخ) آل یاسین. خاندان رسول صلوات اﷲعلیه.

پارهازی یس

پارهازی یس. [ی ُ] (اِخ) نقاش یونانی رقیب زوکسیس. مولد وی بمائه ٔ چهارم قبل از میلاد در افسس بود.

فیلی یس

فیلی یس. [ی ِس ْ] (اِخ) یکی از بلاد شمال شرقی پلوپونزوس بوده که مردم آن نخست از نژاد آکائیا بودند. (از تعلیقات نصراﷲ فلسفی بر ترجمه ٔ تمدن قدیم فوستل دو کولانژ).

کتی یس

کتی یس. [ک ِ ی ُ] (اِخ) نام یکی از دو رود در آسیای صغیر که شهر پرگاموس در کنار آن بود. این رود و رود دیگر که به سلی نوس موسوم بود اکنون به پرگاماچای معروفند و برود کاایک می ریزند. (ایران باستان ج 3 ص 2149).