معنی پد

پد. [پ ِ] (اِ) مخفف پدر. (برهان).

پد. [پ َ] (اِ) سفیددار. غَرَب. درختی را گویند که هرگز بار ندهد. (برهان).

پد. [پ ُ] (اِ) پود. حُراق. خف. بد.پیغَه. بَدَه. حَرّاقَه. چوب پوسیده باشد که آتش گیره کنند. (برهان). و آنرا پود نیز گویند:
گر برفکند گرم دم خویش بگوگرد
بی پود ز گوگرد زبانه زند آتش.
منجیک.
و رجوع به پده شود.

لاسه پد. [س ِ پ ِ] (اِخ) رجوع به لاسپد شود.

بشن پد. [ب ِ ش َ پ َ] (اِ) بشن پذ. نوعی از سرود هندی است مثل دهرپد. (غیاث) (آنندراج) (ماللهند ص 273 س 8).

درختی که میوه ندهد، مانند سفیدار، درخت بی‌بر،

بد bo (a) d

درختی که میوه ندهد

تشک موس

سپیدار

پارچه زخم بندی

(پُ) (اِ.) = پود. پده: چوب پوسیده که آن را آتش گیره کنند، حراق.

دوبین

(اسم) چوب پوسیده که آنرا آتش گیره کنندپود پده حراق خف پیغه حراقه بد بده.

(اسم) چوب آسیا.

6