معنی ودود

ودود. [وَ] (اِخ) نامی از نامهای خدای تعالی. (ازغیاث اللغات) (آنندراج) (ناظم الاطباء):
با طلب چون ندهی ای حی ودود
کز تو آمد جملگی جود و وجود.
مولوی.
دست حاجت چو بری پیش خداوندی بر
که کریم است و رحیم است و غفورست و ودود.
سعدی.
رحمت بارخدایی که کریمست و لطیف
کرم بنده نوازی که غفور است و ودود.
سعدی.

ودود. [وَ] (ع ص) دوست. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). محب یا محبوب. (اقرب الموارد). دوستدار مطیعان. دوستدار. (مهذب الاسماء) (السامی فی الاسامی). || بسیارمحبت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). کثیرالحب، بسیاردوستی. (اقرب الموارد). بسیار بامحبت. (ناظم الاطباء). ج، وُدَداء. (منتهی الارب). مذکر و مؤنث در آن یکسان است، زیرا وصف است که برای مبالغه آید. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (منتهی الارب). فعول به معنی فاعل است. (اقرب الموارد).

(وَ) [ع.] (ص.) بسیار مهربان.

بسیارمهربان، دوستدار،

دوستدار

جهت انس و الفت میان زوجین ۱۰۰۱ مرتبه ذکر شریف «یا ودود» را بر شیرینی خوانده و به ان دو دهند، میان آن دو الفت و محبت ایجاد می شود.

ودود

ودود

ودود

بامحبت، دوستدار، مهربان،
(متضاد) عنود

پسرانه، بسیار مهربان، از نامهای خداوند

دوست، محبوب، دوستدار، بسیار با محبت

وَدُود، بسیار بامحبت، محبوب، از اَسماءُ الله است،

از پروردگار خود، آمرزش بطلبید؛ و به سوى او بازگردید؛ که پروردگارم مهربان و دوستدار (بندگان توبه‏کار) است!»

ودود

20