معنی فحش

فحش. [ف ُ] (ع مص) از حد درگذشتن در بدی. || درگذشتن از حد در جواب و ستم کردن در آن. (منتهی الارب). دشنام. سقط. ناسزا. با دادن یا شنیدن صرف شود. (یادداشت بخط مؤلف). نافرجام گفتن. (مجمل اللغه):
پاک است ز فحش ها زبانم
همچون ز حرامها ازارم.
ناصرخسرو.
به فحش و هزل جوانی به پیری آوردم
که هیچ شرم نبود از جوان و از پیرم.
سوزنی.
از دو دیوانم به تازی و دری
یک هجا و فحش هرگز کس ندید.
خاقانی.
زهر از قبل تو نوشداروست
فحش از دهن تو طیبات است.
سعدی.
|| نیک زفت شدن. (منتهی الارب). || آشکاری و بی پردگی:
به پارسایی و رندی و فحش و مستوری
چو اختیار به دست تو نیست معذوری.
سعدی.

فحش دادن. [ف ُ دَ] (مص مرکب) گفتن فحش به کسی. رجوع به فحش شود.

فحش کاری. [ف ُ] (حامص مرکب) به یکدیگر دشنام گفتن، و بیشتر بصورت «فحش و فحش کاری » به کار رود.

فحش گفتن. [ف ُ گ ُ ت َ] (مص مرکب) فحش دادن. رجوع به فحش دادن شود.

Abuse, Curse, Execration, Expletive, Invective, Oath, Swearword

parolaccia

insulto

(مص ل.) بدی را از حد گذراندن، بسیار بد کردن، (اِ.) دشنام، ناسزا. [خوانش: (فُ حْ) [ع.]]

دشنام، ناسزا،
(صفت) [قدیمی] ویژگی هر نوع سخن ناپسند،

ناسزا

Destruktiv, Gewalttätig

دشنام، ناسزا

بددهانی، بدزبانی، دشنام، زشتیاد، سب، سخط، سقط، شتم، ناسزا، هتک

ناسزا، دشنام

اقسم، سیء، لعنه، یا الاهی

سخن زشت، زنا، جستجو، تفحص

فُحش، هر عمل یا گفتار زشت، در فارسی بیشتر به معنای دشنام و ناسزا و حرف زشت مصطلح است،

388