معنی صدوق

صدوق. [ص َ] (ع ص) همیشه راستگو. الدائم الصدق. (اقرب الموارد). راستگوی. (مهذب الاسماء). || (اِ) دوست. ج، صُدُق و صُدق. (منتهی الارب).

صدوق. [ص َ] (اِخ) رجوع به جعفربن محمدبن موسی... و رجوع به ابن قولویه... شود.

صدوق. [ص َ] (اِخ) محمدبن علی بن حسین قمی مکنی به ابوجعفر. رجوع به ابن بابویه در همین لغت نامه و رجوع به روضات الجنات و ریحانه الادب شود.

صدوق. [] (اِخ) پیغمبری است. خدا وی را بهمراهی صادق و شلوم به پیغمبری به شهر انطاکیه فرستاد. مردم شهر تکذیب آنان کردند، درودگری جبیب نام بدیشان ایمان آورد و بعضی گفته اند که آنان در زمان فترت بوده اند. (تاریخ گزیده ص 59). و رجوع به مجمل التواریخ و القصص ص 93 شود.

شیخ صدوق. [ش َ خ ِ ص َ] (اِخ) لقب ابوجعفر محمدبن بابویه قمی (متوفی 381 هَ. ق.). رجوع به ابن بابویه ابوجعفر محمد شود.

کسی که همیشه راست می‌گوید، بسیار‌راست‌گو،

دوست، راستگو، صدیق، وفاخواه،
(متضاد) کذوب

(صَ) [ع.] (ص.) بسیار راستگو.

بسیار راستگو

لقب ابن بابویه

اشکذر

پسرانه، راستگو، صدیق، دوست

راستگو و درستگو

صَدُوْق، همیشه راستگو- همیشه مخلص (جمع:صُدُق-صُدْق)،

صَدُوقْ (شیخ)، شیخ صَدُوق «اِبْن بابَوَیه»- اَبُوجَعْفَر است بذیل کنیه نامبرده مراجعه شود،

200