معنی دغ

دغ. [دَ] (ص) مخفف داغ. (برهان). رجوع به داغ شود. || زمین بی علف، یعنی زمین که هرگز گیاه در آن نرسته باشد. (برهان). زمین بی علف. (آنندراج). در گناباد خراسان، صحرای بی آب و علف را گویند. || سر بی موی که از کچلی همچو کون طاس بود. (برهان). سر بی موی طاس. (آنندراج). سر کچل بی موی سرخ. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی). کل. لغ. || چارضرب زده، یعنی شخصی که ریش و سبیل و ابرو و مژه را پاک بتراشد. (از برهان) (از آنندراج). || جایی که موی نباشد. (شرفنامه ٔ منیری).

دغ کردن. [دَ ک َ دَ] (مص مرکب) در زبان اطفال، زدن. (یادداشت مرحوم دهخدا). دق کردن.

قشیش دغ. [ق َ دَ] (اِخ) (کوه کشیش ها) کوهی است نزدیک بروسا که بر آن دیرهایی بنیاد شده است. خاندان عثمان پس از فتح آنجا راهبان آن را به درویشان تبدیل کردند. (ذیل المنجد).

زمین خشک و سخت، زمینی که در آن گیاه نروید،
سر بی‌مو،

بیابان خشک

کله بی مو

گوسفندی که شاخ کوچک دارد، دیگ

دوغ

بافه های چوبی نازک و گرد از شاخه های تاک که زیر دیگ یا تابه...

بافته ی گردی از ترکه که زیر دیگ گذارند

دستگیره ی متحرک دیگ بزرگ

کفگیر یا ابزار دیگری که برای کندن ته دیگ استفاده شود

پارچه ای که برای برداشتن ظروف داغ به کار رود

(دَ) (ص.) داغ.

مخفف داغ، سر بی موی طاس

1004