معنی خاکروبه

خاکروبه. [ب َ / ب ِ] (اِ مرکب) گرد و خاشاک که از رُفتَن صحن و جا پیدا می آید. (غیاث اللغات) (آنندراج). دم جاروب. مطلق فضول از خاک و خاشاک و غیره. آشغال. خُمامَه. (منتهی الارب). سُباطَه. (منتهی الارب) (دهار). سُفارَه. کُناسَه.قُمامَه. حُواقَه. کباء. (منتهی الارب):
تا کند خاکروبه ٔ تو عبیر
جیب گردیده دامن نسرین.
ظهوری (از آنندراج).

خاکروبه بر. [ب َ / ب ِ ب َ] (نف مرکب) برنده ٔ خاکروبه. برنده ٔ آشغال و خاکروبه. خاکروبه ای. خاکروبه کش.

خاکروبه ای. [ب َ / ب ِ] (ص نسبی، اِ مرکب) کسی که حمل خاکروبه ها می کند. کسی که آشغال و خاکروبه را می برد. خاکروبه بر. خاکروبه کش.

خاکروبه کشی. [ب َ / ب ِ ک َ / ک ِ] (حامص مرکب) عمل خاکروبه کش. عمل کسی که خاکروبه حمل می کند.

خاکروبه کش. [ب َ / ب ِ ک َ / ک ِ] (نف مرکب) کسی که آشغال و خاکروبه را می برد. خاکروبه ای.

خاکروبه کشیدن. [ب َ / ب ِ ک َ / ک ِ دَ] (مص مرکب) حمل خاکروبه کردن.

Debris, Débris, Rubbish, Sweepings

فضول از خاک و خاشاک و غیره، آشغال

Abfall (m), Ausschuß (m), Plunder (m)

اخال، دمن، جاروب، آشغال، خاشاک، زباله، خاکدان

آخال

زباله و آشغال

کبا

آخال، کبا

آشغال، خاشاک، خاکدان، رشت، زباله، مزبله

spazzatura

(بِ) (اِمر.) خاشاک و آشغال که به سبب روفتن جایی گرد آید.

نفایات

834