معنی حفرکننده

حافر

کاوشگر، حفرکننده،

کاوشگر، حفرکننده،

کاوشگر، حفرکننده،

حفر کننده، حفار، الت حفاری، کاوشگر، حفرکننده،

حفار حفرکننده ی زمین از قبیل مقنیان چاه، قنات و امثالهم

محتفره. [م ُ ت َ ف ِ رَ] (ع ص) مؤنث محتفر. کاونده و کننده و حفرکننده. رجوع به محتفر شود.

محتفر. [م ُ ت َ ف ِ] (ع ص) نعت فاعلی از احتفار. کَننده ٔ زمین به آهن. (از منتهی الارب). کَننده زمین را. (آنندراج). کننده. کاونده. حفرکننده. (ناظم الاطباء).

عین جمل. [ع َ ن ِ ج َ م َ] (اِخ) چشمه ای است در نواحی کوفه از نجف، در نزدیکی قُطقُطانه. و آن را با چند چشمه ٔ دیگر «عیون » نامند. از آنجا به قَیّاره روند. وجه تسمیه ٔ آن بسبب مردن شتری است بدانجا. و گویند بسبب این است که حفرکننده ٔ آن «جمل » نام داشت. گویند از بصره تا عین جمل سی میل است. (از معجم البلدان).

چاه یوز. (اِ مرکب) قلاب چندند که بدان دلو از چاه بیرون آورند. (انجمن آرا). کنایه از قلاب آهنین که چیزهای در چاه افتاده را بدان برآرند. (آنندراج). قلابی که بدان چیز به چاه افتاده را برآرند. (ناظم الاطباء). || (نف مرکب) چاخو. مقنی. چاه کن. حفرکننده ٔ چاه قنات. آنکه در کندن چاه های قنات و باز کردن مجرای زیرزمینی قنوات مهارت دارد. چاهجو. معنی ترکیبی آن جوینده ٔ چاه و یوز بمعنی جوینده است. (انجمن آرا) (آنندراج). چاهجو، یوز مبدل یوس است و یوس بمعنی تفحص و تجسس است. (فرهنگ نظام). چاه یوس. (فرهنگ نظام). رجوع به چاه پوز و چاهجو شود.

کننده. [ک َ ن َن ْ دَ / دِ] (نف) اسم فاعل از کندن. کاونده و کلنگ دار و آنکه جایی را بکند. (ناظم الاطباء). حفرکننده. حفار. (فرهنگ فارسی معین):
کننده تبر زد همی از برش
پدید آمد از دور جای درش.
فردوسی.
محمود بفرمود تا کننده و تیشه و بیل آوردند و بر دیواری که به جانب مشرق است دری پنجمین بکندند. (چهارمقاله از فرهنگ فارسی معین).
بیاد لعل او فرهاد جان کن
کننده کوه را چون مرد کان کن.
نظامی.
|| از جای برآورنده. (فرهنگ فارسی معین).
- کننده ٔ در خیبر، کنایه از حضرت علی. (غیاث) (آنندراج). علی علیه السلام. (فرهنگ فارسی معین):
مردی ز کننده ٔ در خیبر پرس
اسرار کرم ز خواجه ٔ قنبر پرس.
(منسوب به حافظ).

417