معنی حاصد

حاصد. [ص ِ] (ع ص) نعت فاعلی از حَصد و حَصاد [ح َ / ح ِ]. درونده. دروکننده. دروگر. (منتهی الارب). || قطعکننده. ج، حصده و حصاد. (منتهی الارب).

حصده. [ح َ ص َ دَ] (ع اِ) ج ِ حاصد. درودگران.

حصاد. [ح ُص ْ صا] (ع ص، اِ) ج ِ حاصد. حصده. دروگران. درودگران.

حصاد. [ح َص ْ صا] (ع ص) حاصد. دروگر. لغت مبالغه از حصاد. دروگر. (مهذب الاسماء). درودگر.

دروگر. [دِ رَ / رُو گ َ] (ص مرکب) شخصی که غله می برد و درو می کند و او را به عربی حصّاد خوانند. (برهان). قطع کننده ٔ زراعت. (غیاث). درو کننده. (شرفنامه ٔ منیری). که درو کند. حاصد:
دروگر زمانست و ما چون گیا
همانش نبیره همانش نیا.
فردوسی.

(ص) [ع.] (اِفا.) دروگر. ج. حصاد.

دروگر

درو کننده

درو کننده، دروگر

حاصد

حاصد

دروگر، دروکننده،
(متضاد) خوشه‌چین

درو کننده

حاصِد، دِرو کننده (جمع:حُصّاد)،

103