معنی ثفل

ثفل. [ث َ ف ِ] (ع ص، اِ) کسی که دُرد خورد. ثفل خوار.

ثفل. [ث َ] (ع مص) ثفل رَحی، سفره گستردن زیر دست آس. || ثفل شی ٔ، پراکنده کردن آن به یک بار (از منتهی الارب).

ثفل. [ث َ ف َ] (ع ص) گران رو، از شتر و جز آن.

ثفل. [ث ُ] (ع اِ) (شاید معرب از تفاله ٔ فارسی) تفاله. کنجاره. || لفاظه. || دردی. ته نشین آب و دواء و جز آن. ثافل. تیرگی شیر و روغن. درشت پس افتاده ٔ از چیزی فشرده. ثجیر. جرم:
گر هوا و نار را سفلی کند
تیرگی و دردی و ثفلی کند.
مولوی.
|| دانه. || سفره ٔ زیر دستاس. || ثفل روغن. کداده. تِلزَه. || سرگین. ثفل غذاء. آنچه دفع شود از معده: هرچند طعام خوشتر ثفل وی گنداتر. (کیمیای سعادت).

ام ثفل. [اُم ْ م ِ ث َ] (ع اِ مرکب) کفتار. (المرصع).

کنجاره، تفاله، آن چه از مایعی ته نشین شود، تیرگی شیر و روغن، آن چه از معده دفع شود. [خوانش: (ثُ) [ع.] (اِ.)]

باقیمانده، تفاله، درد

تفاله،

جای ثفل،
ظرفی که در آن اخلاط سینه و آب دهان بیندازند،

تفاله

ته نشین، جرم چیزی که آبش گرفته شده

کنجاره لرد درد کنجال خره هم آوای فره (اسم) کنجاره تفاله، آنچه ازمایعی ته نشین شود چون درد شراب دردی، تیرگی شیر و روغن، آنچه دفع شود از معده سرگین.

سوخته کنجاله

خره خور لرد خور لرد نوش درد نوش

تفدان آوندی که در آن تف اندازند

610