معنی تدافع

تدافع. [ت َ ف ُ] (ع مص) یکدیگر را دفع کردن. (زوزنی). یکدیگر را دور کردن در کارزار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || تدافع دو مسئله، تناقض آنها. (از اقرب الموارد). || دفع نمودن با همدیگر چیزی را و حواله کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تدافع چند تن چیزی را؛دفع کردن آنرا هر یک از آنان به دیگری. گویند: ضیف یتدافعه الحی، یعنی حواله میکند و دفع میکند مهمان را هر یک به دیگری. (از المنجد) (از اقرب الموارد).

دفاع کردن، یکدیگر را پس زدن. [خوانش: (تَ فُ) [ع.] (مص م.)]

پاتک، پدافند، دفاع، دفع، پس‌زنی، دفع‌سازی، پدافند کردن، دفاع کردن،
(متضاد) تهاجم، حمله

یکدیگر را دفع کردن

(مصدراسم) جمع تدافع.

دفاع کردن،
[قدیمی] یکدیگر را دفع کردن، همدیگر را پس زدن،

پدافند

تدافع

تَدافُع، دَفع و رَدّ کردن، یکدیگر را دور نمودن،

پدافندی , دفاعی , تدافی , حالت تدافع , مقام تدافع.

پدافندی , دفاعی , تدافی , حالت تدافع , مقام تدافع.

پدافندی، دفاعی، تدافی، حالت تدافع، مقام تدافع،

پدافندی، دفاعی، تدافی، حالت تدافع، مقام تدافع،

حالت تدافع

مقام تدافع

555