معنی بج

بج بج. [ب ِ ب ِ] (اِ صوت) سخنی باشد که پوشیده از مردم گویند. (سروری). پچ پچ. بیخ گوشی. در گوشی. || لفظی است که شبان گوسفندان و بز را بدان خواند. (سروری):
سخن شیرین از زفت نیارد بر
بز به بج بج [بر] هرگز نشود فربه.
رودکی.

بج. [ب ُ] (اِ) بز. (برهان) (رشیدی) (جهانگیری) (آنندراج).

بج. [] (اِ) نوعی پرنده ٔ دریائی است. (از دزی ج 1 ص 51).

بج. [ب ِ] (اِ) شلتوک. (یادداشت مؤلف). ارز. برنج. (برهان قاطع). بِنج. (آنندراج).

بج. [ب ُج ج] (ع اِ) چوزه ٔ مرغ. (آنندراج). جوجه مرغ. فرخ. فروخ. || (اِخ) نام شمشیر زهیربن خباب. (آنندراج).

بج. [ب ِ] (فرانسوی، ص، اِ) رنگی از رنگهاست. (یادداشت مؤلف). رنگ فرنگی. بژ. رجوع به بژ شود.

بج. [ب ُج ج] (اِ) جناالاحمر. مطرونیه. قطلف (قطلب). به لغت اندلس نام قطلب است. درختی که میوه ٔ آن سرخ رنگ است.

بج. [ب ُ / ب َ] (اِ) اندرون دهان. (اوبهی) (برهان قاطع). اندرون دهن. (شرفنامه ٔ منیری). درون دهان. لنبوس. آکپ. (فرهنگ رشیدی) (آنندراج) (انجمن آرای ناصری):
بی مدحت تو هر که دهان را بگشاید
دندانش کند چرخ برون یک به یک از بج.
شمس فخری.
|| گوشت روی نزدیک به کنار لب. (برهان قاطع).

بج. [ب َ] (اِ) پالایش شراب و مانند آن. (فرهنگ رشیدی). پالایش آب و شراب و امثال آن باشد. (برهان قاطع) (از فرهنگ رشیدی) (انجمن آرای ناصری) (آنندراج). || زهاب. (برهان قاطع).

بج. [ب َج ج] (ع مص) به نیزه زدن. (تاج المصادر بیهقی) (از اقرب الموارد). دوختن به نیزه کسی را. (آنندراج). طعن. || شکافتن قرحه. (از اقرب الموارد). شکافتن ریش. (آنندراج). شکافتن. (المصادر زوزنی). || چاق کردن علف چارپایان را خصوصاً از ران و سه بند. (ازاقرب الموارد). فربه گردانیدن گیاه ستور را تا فراخ گردد تهی گاه آن. || غالب آمدن کسی را در جنگ. || (اِخ) نام مردی است. (آنندراج).

درون دهان، لُپ. [خوانش: (بَ) (اِ.)]

بُز

درون دهان،
لپ،

زهاب، زه‌آب،
زراعت دیم،

زنبور

برنج گیلکی

برنج رشتی

زنبور، درون دهان، موی پیشانی، برنج رشتی

شالی –شلتوک

صدای خفیف ۲ور آمدن خمیر ۳آهسته آهسته صحبت کردن

کرت برنج کاری که در اثر جذب حرارت و آب ور آمده باشد، شلتوک...

(اسم) زنبور.

5