معنی اسف | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

اسف

اسف. [اَ س ِ] (ع ص) خشمگن. خشمگین. غضبناک. || غمگین. ج، اَسفون. (مهذب الاسماء).

اسف. [اَ / َ-َس ْ] (پسوند) َ-َسْف. مزید مؤخر بعض امکنه: کرسف. جوسف.

اسف. [اَ س َ] (اِ) نامی است که در مازندران به درخت لِور دهند. رجوع به لِور شود.

اسف. [اَ س َ] (اِخ) دهی در نهروان. (منتهی الارب). قریه ای از نواحی نهروان از اعمال بغداد قرب اسکاف. (معجم البلدان).

اسف. [اَ س َ] (ع مص) اندوهگین گردیدن بر. اندهگن شدن. (زوزنی). || دریغ خوردن. تأسف. بر گذشته حسرت آوردن. || خشم گرفتن. (زوزنی). خشم گرفتن بر.

اسف. [اَ س َ] (ع اِمص) اندوه سخت. (غیاث). بسیاری حزن: فلعلک باخع نفسک علی آثارهم ان لم یؤمنوا بهذا الحدیث اسفاً. (قرآن 6/18)، پس بسا باشدهلاک کننده باشی خود را بر اثر آنها اگر نگرویدند به این سخن از اندوه. (تفسیر ابوالفتوح چ 1 ج 3 ص 397).
نصیب ولیت از سعادت سرور
نصیب عدوت از شقاوت اسف.
مسعودسعد.
|| خشم. بسیاری غضب. || فسوس. افسوس. پشیمانی بر فائتی. دریغ.

اسف ناک

اسف ناک. [اَ س َ] (ص مرکب) اسف آور. تأسّف آور. مایه ٔ تأسف.