معنی گدار
لغت نامه دهخدا
گدار. [گ ُ] (اِ) معبر. ممر: اسگدار؛ اسب گدار. گاوگدار. کبک گدار.
- بی گدار به آب زدن، بی احتیاط به کاری قیام کردن. بی فکر کاری را انجام دادن.
گاه گدار
گاه گدار. [گ ُ] (ق مرکب) گاه و گدار. ندرهً. به ندرت.
بی گدار
بی گدار. [گ ُ] (ص مرکب) (از: بی + گدار = معبر) بی معبر.
- بی گدار به آب زدن، احتیاط نکردن. بی پروا به کاری پرداختن. رجوع به گدار شود.
اسپ گدار
اسپ گدار. [اَ گ ُ] (اِ مرکب) اسب گدار. اسب گذار. اسکدار. معبر اسب. و شاید ریشه ٔ کلمه ٔ اسکوتاری همین کلمه باشد.
فارسی به ترکی
gaddar
فرهنگ معین
(گُ) (اِ.) معبر و گذرگاه در آب، پایاب، جای کم عمق رودخانه که می توان پهنای آن را بدون شنا کردن پیمود.
حل جدول
گویش مازندرانی
فرهنگ عمید
گودی ته دره،
جایی از رودخانه که خشک و بیآب باشد،
گذار و عبور،
معبر و گذرگاه،
فارسی به انگلیسی
Chasm, Ford, Gorge, Shoal
فارسی به عربی
معبر، وادی
فرهنگ فارسی هوشیار
گودی ته دره، عبور و گذرگاه
معادل ابجد
225