معنی کندزبان

کندزبان. [ک ُ زَ] (ص مرکب) کسی که زبانش به هنگام سخن گفتن کند باشد. الکن. (فرهنگ فارسی معین):
کسی که ژاژ دراید به درگهی نشود
که چرب گویان آنجا شوند کندزبان.
فرخی (دیوان ص 329).

ارتات. [اِ] (ع مص) کندزبان کردن. کندزبان گردانیدن. (منتهی الارب). گرفته سخن گردانیدن. (تاج المصادر بیهقی).

لکناء. [ل َ] (ع ص) تأنیث الکن. کندزبان.

ارتل. [اَ ت َ] (ع ص) مرد گنگلاج. کندزبان.

کسی که در سخن گفتن کند باشد یا زبانش بگیرد، الکن،

کندزبان بودن، لکنت ‌زبان داشتن، کندزبانی، لکنت ‌زبان،

اخرس

الکن

لجلاج

اَخرَس

اَخرَس

اخرس

کندزبان، کر و لال

خیر هچشم، کندزبان

ابکم، بکم، بی‌زبان، کندزبان، گنگ، لال

134