معنی پولادگر | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

پولادگر

پولادگر. [گ َ] (ص مرکب) آنکه پولاد سازد. توسعاً آهنگر:
بدان دست بردند آهنگران
چو شد ساخته کار گرز گران
پسند آمدش کار پولادگر
ببخشیدشان جامه و سیم و زر.
فردوسی.
بفرمود خسرو [کی خسرو] بپولادگر
که بند گران ساز مسمار سر
هم اندر زمان پای کردش [گرگین را] ببند
که از بند گیرد بداندیش پند.
فردوسی.
بفرمود خسرو بپولادگر
که سازد برو بند و غل و تبر (؟).
فردوسی (از آنندراج).

مسمارسر

مسمارسر. [م ِ ما س َ](ص مرکب) دارای سری چون مسمار.که در سر مسمار دارد. با مسماری در سر:
بفرمود خسرو به پولادگر
که بند گران ساز، مسمارسر.
فردوسی(شاهنامه چ دبیرسیاقی e 13 بیت 577).

پسند آمدن

پسند آمدن. [پ َ س َ م َ دَ] (مص مرکب) خوش آمدن. مطبوع افتادن. مقبول گشتن. گزیده آمدن. احساب. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی):
نیاید جهان آفرین را پسند
بفرجام پیچان شویم از گزند.
فردوسی.
چو بشنید رومی پسند آمدش
سخنهای او سودمند آمدش.
فردوسی.
نیاید پسند جهان آفرین
نه نیز ازبزرگان روی زمین.
فردوسی.
نگه کن بدین تا پسند آیدت
به پیران سر این سودمند آیدت.
فردوسی.
بگیتی نگه کن رستم بسی
ز گردان نیامد پسندش کسی.
فردوسی.
همی گشت چندان که آمد ستوه
پسندش نیامد یکی زان گروه.
فردوسی.
نگه کرد خسرو به هر کس بسی
نیامد ز گردان پسندش کسی.
فردوسی.
از این بد نباشد تنت سودمند
نیاید جهان آفرین را پسند.
فردوسی.
هر آن چیز کانت نیاید پسند
دل و دست دشمن بدان درمبند.
فردوسی.
پسند تو آمد؟ [سیاوش] خردمند هست ؟
از آواز به یا ز دیدن بهست ؟.
فردوسی.
ندارم من از شاه خود باز پند
وگرچه نیاید مر او را پسند.
فردوسی.
نیاید جهان آفرین را پسند
که جویند بر بی گناهان گزند.
فردوسی.
چو از کار آن نامدار بلند
براندیشم آنم نیاید پسند.
فردوسی.
از آن گفتم این کم پسند آمدی
بدین کارها فرهمند آمدی.
فردوسی.
چو دید اردوان آن پسند آمدش
جوانمرد را سودمند آمدش.
فردوسی.
یکی نامه فرمود پس پهلوی
پسند آیدت چون ز من بشنوی.
فردوسی.
نیامدش [تور را] گفتار ایرج پسند
نه نیز آشتی نزد او ارجمند.
فردوسی.
چوبهرام را آن نیامد پسند
همی بد ز گفتار خواهر نژند.
فردوسی.
پسند آمدش سخت بگشاد روی
نگه کرد و بشنید گفتار اوی.
فردوسی.
اگر شاه بیند پسند آیدش
هم آواز من سودمند آیدش.
فردوسی.
از ایشان پسندآمدش کارکرد
به افراسیاب آن زمان نامه کرد.
فردوسی.
فروماند سیندخت زین گفتگوی
پسند آمدش زال راجفت اوی.
فردوسی.
پسند آمدش کار پولادگر
ببخشیدشان جامه و سیم و زر.
فردوسی.
بگیتی درون جانور گونه گون
بسند از گمان وز شمردن فزون
ولیک از همه، مردم آمد پسند
که مردم گشاده ست وایشان به بند.
(گرشاسب نامه نسخه ٔ خطی مؤلف ص 8).
کاری که ز من پسند نایدت
با من مکن آن چنان و مپسند.
ناصرخسرو.
بر کسی مپسند کز تو آن رسد
کت نیاید خویشتن را آن پسند.
ناصرخسرو.
آن ده و آن گوی ما را کت پسند آید به دل
گر بباید زانت خورد و گر ببایدت آن شنید.
ناصرخسرو.
قاضی را نصیحت یاران یکدل پسند آمد. (گلستان).
ز حادثات زمانم همین پسند آمد
که خوب و زشت و بد و نیک درگذر دیدم.
ابن یمین.
تقییظ؛ پسند آمدن چیزی کسی را به گرما. (منتهی الارب).