معنی میاندار | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

میاندار

میاندار. (نف مرکب، اِ مرکب) واسطه و مصلح و دلال. (ناظم الاطباء). دلال و واسطه میان دو کس. (آنندراج). || (اصطلاح زورخانه) استاد زورخانه. (ناظم الاطباء). استاد که دیگر ورزشکاران با اشارات او و همراه او حرکات ورزشی آغاز و بدان عمل کنند. پهلوان مباشر هماهنگ ساختن حرکات ورزشی به گاه ورزش. || در گود زورخانه حاکم میان مصارعان. قاضی (داور). آن که مانع شود از ایذاء دو حریف یکدیگر را. (یادداشت مؤلف). به اصطلاح کشتی گیران، کسی است که چون دو حریف با هم کشتی گیرند اوآنها را از هم وا کند و نگذارد که با هم زور کنند. (آنندراج). || (اصطلاح تعزیه خوانی) آن که در میان صف سینه زنان یا زنجیرزنان قرار می گیرد و مباشر و مسؤول هم آهنگی و یکنواختی و نظم کار آنهاست. (از یادداشت مؤلف). || کشخان. قواد. قرمساق. اطلاق میاندار بر دلاله که زنان عفیفه را به فسق و فجور ترغیب کنند نیز شده است. (آنندراج):
تنبان چو مهر کرد کهن سال مادرت
پوشید کفش و گشت میاندار خواهرت.
حکیم شفائی.