معنی مفتخر

مفتخر.[م ُ ت َ خ َ](ع اِ) مایه ٔ فخر و نازش:
آن فخر من و مفتخر ماضی اسلاف
آن صدر من و مصدر مستقبل اعقاب.
خاقانی.

مفتخر. [م ُت َ خ ِ](ع ص) نازنده و مآثر کهنه را شمارنده.(آنندراج)(از منتهی الارب). مأخوذ از تازی، کسی که دارای بزرگی شود و افتخار حاصل کرده باشد.(ناظم الاطباء). سرفراز. سرافراز. سربلند. مباهی.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
این به هند اوفتاد و آن به عرب
زآن به هند است مفتخر تیغش.
خاقانی.
اسماع و ابصار جهانیان به اخبار و آثار فتح و فلح بهره مند مفتخر...(منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 52).
- مفتخر شدن، مباهی شدن. دارای عزت و بزرگی و افتخار شدن:
بدین کرد فخر آنکه تا روز حشر
بدو مفتخر شد عرب بر عجم.
ناصرخسرو.
نامدار و مفتخر شد بقعه ٔ یمگان به من
چون به فضل مصطفی شد مفتخر دشت عرب.
ناصرخسرو.

فخر‌کننده، بالنده،

سربلند

مباهى

بالنده، سرافراز، سربلند، مباهی، مفخر، نازنده،
(متضاد) مفتضح

Proud

فخور

ارض (فعل ماض)

fiero

onorare

(مُ تَ خَ) [ع.] (اِمف.) دارای افتخار، سربلند.

نازنده و ماثر کهنه را شمارنده، سرفراز

مُفتَخِر، (اسم فاعل از افتخار) فخر کننده، با فخر و سرافراز (در فارسی گاهی با فتح خ تلفظ می کنند)،

onurlandırmak

1320