معنی معاودت

معاودت. [م ُ وَ / وِ دَ](از ع، اِمص) بازگشتن.(غیاث). عود و رجعت و بازگشت.(ناظم الاطباء). مراجعت. بازآمدن. بازگشتن. رجوع. رجعت. بازگشت.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا): و حجت برگرفتند که اگراو را معاودتی باشد خون او مباح بود.(فارسنامه ٔ ابن البلخی ص 119). و باز اعمال خیر و ساختن توشه ٔ آخرت از علت گناه از آن گونه شفا می دهد که معاودت صورت نبندد.(کلیله و دمنه). چون امیر ناصرالدین از معاودت او خبر یافت به دلی قوی و امیدی فسیح رایات اسلام به استقبال او روان کرد.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 40). چون ایلک خان از این حال آگاه شد لشکر جمع آورد و عزم معاودت مصمم کرد.(ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 219). از استعداد و عزیمت معاودت حرب اعلامی کرده بودند.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی ایضاً ص 329). به وقت معاودت سلطان از غزوه ٔ قنوج دست تطاول به اذناب حاشیت او یازیده مشغول شد.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی ایضاً ص 424).
- معاودت افتادن، بازگشتن. مراجعت کردن: و چون از آن وجهت که میعاد معاد ظاهر آن جاست معاودت افتاد بدین خطه... همه روز خطبه ٔ آخرین می سراید.(منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 134). و رجوع به معاوده شود.
- معاودت ساختن، رجعت کردن.(ناظم الاطباء). بازگشتن.
- معاودت کردن، بازگشتن. مراجعت کردن.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا): و آن درد سر او برفت و به معالجه محتاج نیفتاد و معاودت نکرد.(چهارمقاله ص 125).

عواد. [ع ِ] (ع مص) بازگشتن به کار و امر اول. (از اقرب الموارد). معاودت. (ناظم الاطباء). خوی کردن و عادت نمودن به چیزی. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). عادت خویشتن قرار دادن چیزی را. (از اقرب الموارد). مُعاوده. رجوع به معاوده و معاودت شود.

اعاده دادن. [اِ دَ / دِ دَ] (مص مرکب) دوباره به جای خود برگردانیدن. (ناظم الاطباء). معاودت دادن. عود دادن. عودت دادن. اعاده کردن. و رجوع به اعاده و اعادت و اعاده کردن و اعاده شدن شود.

(مُ وَ دَ) [ع. معاوده] (مص ل.) رجعت، بازگشت.

بازگشتن، برگشتن،

بازگشت

معاودت

معاودت

برگشت، عودت، بازگشت، رجعت، عود، مراجعت، بازگشتن، مراجعت کردن،
(متضاد) عزیمت

برگرداندن، بازگشت دادن، رجعت دادن، عودت‌دادن

استرداد، اعاده، بازپس، رد، عودت، معاودت، بعداز، دنبال

عود و رجعت و بازگشت، رجوع

(مصدر) بازگشت برگشتن عود کردن.

معاوده و معاودت در فارسی: باز گشت، مرو سیدن خوی گرفتن، خواستن ‎ (مصدر) بازگشتن عود کردن، (اسم) بازگشت عود.

(صفت) صوفیی که برخلاف عادت و مرام صوفیان رفتار کند. ‎، بدرفتاربدکردار: } ازخوارق عادت آنکه وقتی که } المه ‎{ ناصوفی ازین آستان روی گردانید و باجاق عثمان لو رفت وبعد از مدتی نادم شده معاودت نمود. . ‎{

521