معنی مرفق
لغت نامه دهخدا
مرفق. [م ِ ف َ / م َ ف ِ](ع اِ) آرنج.(منتهی الارب)(دهار). محل اتصال ذراع به بازو.(از اقرب الموارد). بندگاه ساعد با بازو.(از غیاث). آرج. آرنگ. آرن. آرنج رونکک.(مهذب الاسماء). وارن. کونارنج.(یادداشت مرحوم دهخدا). المسکین(در لهجه ٔ طبری). ج، مَرافق.(اقرب الموارد):
دگر دستها را ز مرفق بشوی
ز تسبیح و ذکر آنچه دانی بگوی.
سعدی.
- مرفق الثریا، ستاره ای است.(از اقرب الموارد).
- مرفق الجاثی، ستاره ای در آرنج الجاثی علی رکبتیه.
|| ناودان خانه که از آن باران بارد. || آنچه به وی نفع یابند از کاری.(منتهی الارب)(از اقرب الموارد). منفعت.(ترجمان القرآن جرجانی). منفعت و آنچه بدان رفق گیرند. از صلاح کار.(دهار). سودمندی.(مهذب الاسماء). سازگاری.(مهذب الاسماء): ینشر لکم ربکم من رحمته و یهیی ٔ لکم من أمرکم مرفقا.(قرآن 16/18).
مرفق دهم به حضرت صاحب قصیده ای
خوشتر ز اشک مریمی و باد عیسوی.
خاقانی.
مرفق. [م ِ ف َ](ع اِ) متکا و مخده. مرفقه. ج، مَرافق.(از اقرب الموارد). بالش تکیه.(دهار). رجوع به مرفقه شود.
مرفق. [م ِ ف َ/ م َ ف ِ / م َ ف َ](ع مص) نرمی نمودن با کسی.(منتهی الارب)(از اقرب الموارد). رفق. و رجوع به رفق شود.
مرفق. [م ِ ف َ](ع اِ) مطبخ. || جای آبریز. جای برف انداختن.(ناظم الاطباء). || مبال. متوضا. آبخانه.(مهذب الاسماء). خلاجای. || کنیف. مَرغَج(در تداول مردم قزوین). جای بول کودک در گهواره. ج، مَرافق. رجوع به مرافق شود.
فرهنگ عمید
فرهنگ فارسی هوشیار
آرنج، بندگاه ساعد یا بازو
فرهنگ فارسی آزاد
مَرفِق، مِرفَق، آرنج، مفصل بین بازو و ساعد، (جمع: مَرافِق)،
مَرفِق، آنچه که از آن نفع برده شود، عایدی، آنچه بدان تکیه کنند، آرنج (جمع: مَرافِق)،
فرهنگ معین
حل جدول
مترادف و متضاد زبان فارسی
آرنج، بازو، ساعد
عربی به فارسی
ارنج , دسته صندلی , با ارنج زدن , سودمندی
معادل ابجد
420