معنی قورت انداختن

قورت انداختن. [اَ ت َ] (مص مرکب) قورت رفتن. بخود بالیدن. خودستایی کردن.

قورت. [ق ُ] (ترکی، اِ) جرعه. (سنگلاخ). غورت. جرعه ٔ نوشیدنی.
- قورت دادن، فروبردن لقمه یا جرعه از گلو و با لفظ دادن استعمال میشود و با لفظ انداختن بمعنی لاف زدن است. (فرهنگ نظام).
- قورت مال، لاف زن. (فرهنگ نظام).
- امثال:
دو قورت و نیم بالا دارد یا باقی دارد یا دو قورت و نیمش باقی ه، بکسی که با تمتعی فراوان از کسی یا چیزی هنوز ناسپاس است گویند. (امثال و حکم دهخدا).

قورت. (ترکی، اِ) با اشباع بمعنی کرم که آن را به عربی دودگویند. (سنگلاخ). || گرگ. ذئب. (سنگلاخ).

قورت. [] (اِخ) تیره ای از ایل اینانلو [از ایلات خمسه ٔ فارس]. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 86).

قورت رفتن. [رَ ت َ] (مص مرکب) به خود بالیدن. خودستائی کردن. رجوع به قورت انداختن شود.

قورت دادن. [دَ] (مص مرکب) در تداول، فروبردن. بلعیدن. رجوع به قورت شود.

پارسی است غورت انداختن خودستایی کردن (مصدر) خودستایی کردن

قرت پارسی است غورت ترکی هفت (اسم) جغرات خشک

(اَ تَ) (مص ل.) (عا.) لاف زدن، ادعا کردن.

[تر. غورت] (اِ.) فرو دادن چیزی در گلو.

خودستایی نمودن.

خود ستایی نمودن

عمل فرو بردن چیزی از حلق

خودستایی نمودن است.

عمل فروبردن مواد‌غذایی از حلق،
(اسم) آن مقدار مایعات که با یک بار فرو بردن نوشیده شود، جرعه، قلپ: یک قورت آب خوردم،

1812