معنی فرودست

فرودست. [ف ُ دَ] (اِخ) ولایت بنگاله را گویند. (برهان).

فرودست. [ف ُ دَ] (اِ مرکب) خوانندگی و گویندگی را گویند که چند کس آوازها را با هم یکی کنند و کوک سازند و با دائره و امثال آن اصول نگاه دارند. (برهان). || (ص مرکب) زیردست. مادون. مقابل بردست و زبردست و بالادست. (یادداشت بخط مؤلف): یکی بود از فرودست تر معتمدان درگاه و رسولیها کردی. (تاریخ بیهقی).
پیشه کن امروز احسان با فرودستان خویش
تا زبردستانْت ْ فردا با تو نیز احسان کنند.
ناصرخسرو.

فرودستی. [ف ُ دَ] (ص نسبی) منسوب به بنگاله که آن را فرودست نیز نامند. (از برهان).

مادون

اذناب

فرودست

فرودست

زیر دست، پست، فرومایه،

زیردست،
پست، زبون،

افراد فرودست،
اطراف، کناره‌ها،
بندگان، خادمان،

کسی که زیر فرمان دیگری باشد، فرمانبردار، فرودست: ای زبردست زیردست‌آزار / گرم تا کی بماند این بازار (سعدی: ۶۷)،
خوار، ذلیل،

زیردست، پست، دون، فرومایه، حقیر، ناتوان،
(متضاد) بالادست، فرادست

دونپایه، فرودست، مادون، مرئوس، مطیع، مقهور، نوچه،
(متضاد) بالادست

فرودست، تهیدست، ستمدیده، بینوا

(صفت) آنکه تحت امر دیگری به کار پردازد فرودست خدمتگذار، خوار و ذلیل.

750