معنی فتنه انگیز
لغت نامه دهخدا
فتنه انگیز. [ف ِ ن َ / ن ِ اَ] (نف مرکب) آنکه فتنه انگیزد. آنکه خلاف در میان دیگران اندازد. آشوبگر:
مگو کز راه من چون فتنه برخیز
چو برخیزم تو باشی فتنه انگیز.
نظامی.
دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز. (گلستان).
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
حافظ.
فتنه جو. فتنه خیز. رجوع به فتنه شود.
فتنه گر
فتنه گر. [ف ِ ن َ / ن ِ گ َ] (ص مرکب) آنکه ایجاد فتنه کند. فتنه جو. فتنه انگیز:
چون ز فتنه گران تهی شدجای
پیش خود فتنه را نشاند ز پای.
نظامی.
رجوع به فتنه انگیز شود.
فارسی به انگلیسی
Incendiary, Inflammatory, Mischief, Mischief-Maker, Mischief-Making, Seditionist, Seditious, Troublemaker, Wicked
فرهنگ عمید
آنکه فتنه و آشوب برپا میکند،
[مجاز] زیبا و دلفریب،
فرهنگ فارسی هوشیار
(صفت) آنکه در میان مردم اختلاف اندازد آشوبگر.
فتنه گر
آشوبگر (صفت) آنکه ایجاد فتنه کند فتنه انگیز آشوبگر.
واژه پیشنهادی
حل جدول
فارسی به عربی
فرهنگ معین
(مص ل.) اختلاف رأی و نظر داشتن، گناه ورزی، (اِ.) آشوب، عذاب، رنج، گناه، ستیزه، خلاف، شگفتی، (اِمص.) دیوانگی. [خوانش: (فِ تْ نِ) [ع. فتنه]]
معادل ابجد
623