معنی فتنه انگیز

لغت نامه دهخدا

فتنه انگیز

فتنه انگیز. [ف ِ ن َ / ن ِ اَ] (نف مرکب) آنکه فتنه انگیزد. آنکه خلاف در میان دیگران اندازد. آشوبگر:
مگو کز راه من چون فتنه برخیز
چو برخیزم تو باشی فتنه انگیز.
نظامی.
دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز. (گلستان).
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت
فتنه انگیز جهان غمزه ٔ جادوی تو بود.
حافظ.
فتنه جو. فتنه خیز. رجوع به فتنه شود.


فتنه گر

فتنه گر. [ف ِ ن َ / ن ِ گ َ] (ص مرکب) آنکه ایجاد فتنه کند. فتنه جو. فتنه انگیز:
چون ز فتنه گران تهی شدجای
پیش خود فتنه را نشاند ز پای.
نظامی.
رجوع به فتنه انگیز شود.

فارسی به انگلیسی

فتنه‌ انگیز

Incendiary, Inflammatory, Mischief, Mischief-Maker, Mischief-Making, Seditionist, Seditious, Troublemaker, Wicked

فرهنگ عمید

فتنه انگیز

آن‌که فتنه و آشوب برپا می‌کند،
[مجاز] زیبا و دل‌فریب،

فرهنگ فارسی هوشیار

فتنه انگیز

(صفت) آنکه در میان مردم اختلاف اندازد آشوبگر.


فتنه گر

آشوبگر (صفت) آنکه ایجاد فتنه کند فتنه انگیز آشوبگر.

واژه پیشنهادی

فتنه انگیز

آتش بیار

فتان

حل جدول

فتنه انگیز

آتش بیار

مفتن

آتش افروز

پر شر و شور


فتنه انگیز، آشوبگر

پُر شر و شور

فارسی به عربی

فتنه انگیز

تحریضی، حافز


مزدوران فتنه انگیز

عُملاءُ إثاره الفِتَینِ

فرهنگ معین

فتنه

(مص ل.) اختلاف رأی و نظر داشتن، گناه ورزی، (اِ.) آشوب، عذاب، رنج، گناه، ستیزه، خلاف، شگفتی، (اِمص.) دیوانگی. [خوانش: (فِ تْ نِ) [ع. فتنه]]

معادل ابجد

فتنه انگیز

623

پیشنهاد شما
جهت ثبت نظر و معنی پیشنهادی لطفا وارد حساب کاربری خود شوید. در صورتی که هنوز عضو جدول یاب نشده اید ثبت نام کنید.
اشتراک گذاری