معنی عاشر | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

عاشر

عاشر. [ش ِ] (ع ص) ده یک گیرنده. (منتهی الارب) (آنندراج). || آنکه بر راه گمارند که از اموال بازرگانان صدقه گیرد. (تعریفات). در شرع عاشر کسی را گویند که امام او را برای گرفتن عشر از تجار مأمور طرق و شوارع کرده تا وجه مأخوذه از آنها را هزینه ٔ امنیت راهها و جاده ها کنند. (کشاف اصطلاحات الفنون). || دهم. (منتهی الارب) (آنندراج).

محمد عاشر

محمد عاشر. [م ُ ح َم ْ م َ دِ ش ِ] (اِخ) احنف بن عثمان. هفدهمین از ملوک بنی نصردر غرناطه (848- 849 هَ. ق. و نوبت دوم از 850- 857 هَ. ق.) (معجم الانساب و الاسرات زامباور ص 94).

اغزاوی

اغزاوی. [] (اِخ) محمدبن احمد. او راست: شرح الاغزاوی علی نظم ابن عاشر. رجوع به معجم المطبوعات شود.

نااوسی

نااوسی. (ص نسبی) منسوب به نااوس:
عاشر آن اکرم معاشر شر
گوئی از گبرکان نااوسی است.
انوری.