معنی سپاهی

سپاهی. [س ِ] (ص نسبی، اِ) (از: سپاه + «َی »، پسوند نسبت) فردی از سپاه لشکر. (حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین).لشکری. (آنندراج). مقابل کشوری. و در شعر فردوسی و ویس و رامین در مقابل شهری بکار رفته است، و ابن البلخی آن را در مقابل رعیت بکار برده است:
سپاهی چو دارد سراز شه دریغ
بباید همی کافت آن سر به تیغ.
بوالمثل.
سپاهی و شهری همه شد یکی
نبردند نام قباد اندکی.
فردوسی.
کشاورز و دهقان سپاهی شدند
دلیران سزاوار شاهی شدند.
فردوسی.
کنون در پیش شهری و سپاهی
ز من خواهد نمودن بی گناهی.
(ویس و رامین).
سپاهی که جانش گرامی بود
از او ننگ خیزد، نه نامی بود.
اسدی.
برون نمیشود از گوش آن حدیث تو دانی
حدیث اسب نباشد برون ز گوش سپاهی.
انوری.
بگذار معاش پادشاهی
کآوارگی آورد سپاهی.
نظامی.
چو دارند گنج از سپاهی دریغ
دریغ آیدش دست بردن به تیغ.
سعدی.
زر بده مرد سپاهی را تا سر بنهد
وگرش زرندهی سر بنهد در عالم.
سعدی (گلستان).

سپاهی. [س ِ] (اِخ) یامغورچی بیک، پسر میرولی بیگ متخلص به سپاهی. (از مجالس النفایس ص 283). رجوع به یامغورچی شود.

سپاهی. [س ِ] (اِخ) طایفه ای از طوایف ناحیه ٔ سراوان کرمان. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 98).

سپاهی. [س ِ] (اِخ) خدادوست. نامی است از شعرای ایرانی که از اکابرزادگان اندجان بود و در سال 979 هَ. ق. درگذشت. او راست:
افسوس که وقت گل بزودی بگذشت
فریاد که تا چشم گشودی بگذشت.
(از ریحانه الادب ج 2 ص 165).

بی سپاهی. [س ِ] (حامص مرکب) نداشتن لشکر و سپاه:
کز بی مددی و بی سپاهی
کردم بفریب صلح خواهی.
نظامی.
رجوع به سپاه و سپاهی شود.

سپاهی زاده. [س ِ دَ] (اِخ) مولی محمدبن علی. متوفی بسال 997 هَ. ق. که تقویم البلدان را بترتیب حرف معجمه مرتب کرده و اضافاتی بر آن کرده است و نام آن را اوضح الممالک الی معرفه البلدان و المسالک نهاده است، که به سال 980 از آن فارغ شده و به سلطان مراد ثالث اهدا کرده است ودر همان سال بترکی ترجمه و به وزیر محمدپاشا اهدا کرده است. رجوع به کشف الظنون ج 1 ص 468 و 469 شود.

Legionary, Soldier

ارتشی، جنگاور، خیلتاش، قشونی، لشکری، نظامی

جندی

(صفت) منسوب به سپاه فردی از سپاه لشکری.

نظامی لشگری عسکری جندی

نیساری

(~.) (ص.) هر فردی از سپاه.

مربوط به سپاه،
فردی از سپاه،

لشکری

نظامی

78