معنی سفله

پست، فرومایه، بدسرشت، جمع سفلگان. [خوانش: (س یا سُ) [ع. سفله] (ص.)]

Base, Boor, Boorish, Despicable, Evil, Mean, Rascal, Rascally, Scoundrel, Villain

پست، فرومایه، ناکس، پست‌فطرت،

آن‌که مردم فرومایه را بپروراند: دنیای سفله‌پرور،

پست و فقیر

بدسرشت، بدنهاد، پست، جلب، حقیر، دنی، دون، دون‌صفت، دون‌همت، رذل، رذیل، فرومایه، ناجوانمرد، ناکس

فرومایه، مردم ناکس، پست

(صفت) سفله پرور.

پست نهاد پسربچه (صفت) پست سرشت سفله نهاد.

پست پرور (صفت) آنکه فرومایگان را تربیت کند مربی سفلگان: دنیای سفله پرور.

سفله طبع. [س ِ ل َ / ل ِ طَ] (ص مرکب) پست. دون. ناکس. که طبع سفلگان دارد:
سفله طبع است جهان بر کرمش تکیه مکن
ای جهاندیده ثبات قدم از سفله مجوی.
حافظ.

سفله نواز. [س ِ ل َ / ل ِ ن َ] (نف مرکب) دون پرور. فرومایه پرورنده:
ای نیش بدل زین فلک سفله نواز
وی شیشه ٔ عشرت شکن شعبده باز.
خاقانی.
دیدی این روزگار سفله نواز
چون گرفت ازتو جان آزاده.
سعدی.

سفله دل. [س ِل َ / ل ِ دِ] (ص مرکب) پست. دون. ناکس:
ای مسلمانان میلاوه که دارد بازا
بجز آنکس که بود سفله دل و غمازا.
ابوالعباس (از صحاح الفرس ص 290).

سفله نهاد. [س ِ ل َ / ل ِ ن ِ / ن َ] (ص مرکب) آنکه سرشت فرومایه داشته باشد. (آنندراج).

سفله پرور. [س ِل َ / ل ِ پ َرْ وَ] (نف مرکب) دون پرورنده. که فرومایگان را نوازد و جوانمردان را خوار دارد:
آب و هوای فارس عجب سفله پرور است
کو همرهی که خیمه از این خاک برکنم.
حافظ.
سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد
که کام بخشی او را بهانه بی سببی است.
حافظ.

دون

175