معنی رپ
لغت نامه دهخدا
رپ رپ. [رِ رِ] (اِ صوت) آواز سم ستوران که بتندی روند. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف).
رپ
رپ. [رِ] (اِ صوت) آواز سم ستوران که به سرعت و شتاب روند. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف).
رپ رپو
رپ رپو. [رِرِ] (ص نسبی) سوار تندرو که آواز سم اسب او متصل آید. (لغت محلی شوشتر، نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ مؤلف).
حل جدول
گروه بی بند و بار غربی
نوعی موسیقی کلامی
موسیقی رپ
رَپ نوعی از سبک موسیقی خیابانی است که در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاه پوستان آمریکایی در محلههای حاشیهای و غالباً فقیرنشین برانکس (واقع در نیویورک) که غالباً به گتو معروفاند، پدید آمد. این سبک موسیقی نوعی سلاح مبارزه جوانان سیاه با تبعیضهای نژادی رایج در آن زمان بود و به همین دلیل بود که به خاطر بیان مشکلات زندگی در گِتوها (جایی برای زندگی مردمی که جزو اقلیت یک شهر به حساب میآیند) به موسیقی گتو نیز شهرت دارد. این سبک قدمتی تقریباً ۶۰ ساله دارد این سبک بهجا مانده از سبکی است که با شعر به حکومت اعتراض میکردند.
فرمی در موسیقی رپ
کنسرتو
گفتاواز
رپ
نوعی موسیقی کلامی
رپ
واژه پیشنهادی
یاس
اطلاعات عمومی
معادل ابجد
202