معنی رقعه

تکه، قطعه، پینه که به جامه دوزند، وصله، قطعه کاغذی که روی آن نویسند، نامه، مکتوب، جمع رقاع و رُقع. [خوانش: (رُ عِ یا عَ) [ع. رقعه] (اِ.)]

(~. نِ) [ع - فا.] (ص فا.) نامه - نویس.

Epistle

پینه، وصله، عریضه، مراسله، مکتوب، منشور، نامه، نوشته

رُقعَه، نوشته مختصر- مکتوب- نامه- قطعه (زمین)، اصل و جوهر

نامۀ کوچک، نوشتۀ کوتاه،
وصله‌ای که به لباس می‌دوزند،
صفحۀ شطرنج یا نرد،
قطعه‌ای از چیزی که بر آن می‌نوشتند، مانند پوست، کاغذ، یا پارچه،

وصله

نوشته، نامه

پیوند کردن، وصله بر جامه زدن

نامه نویس (صفت) آنکه مکتوب نویسد نامه نویس.

تخته ی شطرنج

کژنه ی نیلگون گواژ: زمین

کژنه ی کژدم سه نامه ایرانیان باستانی می نوشته اند و بر سه دیوار خانه جز دیوار بالا می چسبانده اند برای دور کردن خرفستران

تکه زمین

رقعه دوختن. [رُ ع َ / ع ِ ت َ] (مص مرکب) پیوندکردن. (از آنندراج). وصله بر جامه زدن:
چند به شب در سماع جامه دریدن ز شوق
روز دگر بامداد رقعه بر آن دوختن.
سعدی.
هم رقعه دوختن به و الزام کنج صبر
کز بهر جامه رقعه برخواجگان نبشت.
سعدی.
دو صد رقعه بالای هم دوخته.
چو حراق خود در میان سوخته.
سعدی (بوستان).

رقعه زدن. [رُ ع َ / ع ِ زَ دَ] (مص مرکب) پیوندن زدن. (از آنندراج). درپی کردن. وصله کردن:
هر نفس داغ دگر بر تن خود سوخت نظام
همچو آن رقعه که بر خرقه ٔ پشمینه زنند.
نظام دست غیب (ازآنندراج).

375