معنی ثکل

ثکل. [ث َ] (ع اِمص) بی فرزندی.

ثکل. [ث ُ ک ُ / ث َ ک َ] (ع مص) بی فرزند شدن مادر. || گم شدن دوست کسی را. || مردن.

ثکل. [ث َ] (ع اِمص) حُلق. فرزندمردگی. || مرگ. هلاک. || (مص) مصیبت زده شدن بمردن فرزند. بی فرزند شدن مادر. || گم کردن دوست. (تاج المصادر بیهقی).

حلق. [ح َ] (ع اِمص) ثکل. پسرمردگی. (منتهی الارب) (آنندراج).

مثکله. [م ُ ک ِ ل َ] (ع ص) قصیده مثکله، آنچه در آن ثُکل مذکور باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). قصیده ای که در وی ذکر ثکل بودو مرثیه باشد. (ناظم الاطباء). و رجوع به ثکل شود.

ثکلان. [ث َ] (ع ص، اِ) نعت مذکر از ثکل. مرد فرزندمرده یا دوست گم کرده.

ذبل. [ذِ] (ع اِ) بی فرزندی زن. (آنندراج) (منتهی الارب). ذِبل ٌ ذبیل، ای ثکل ثاکل مبالغه است.

ثاکل. [ک ِ] (ع ص، اِ) نعت مذکر و مؤنث از ثکل. || فرزندمرده. || زن یا مرد فرزند یا دوست گم کرده.

از دست دادن فرزند

ثُکْل، (ثَکِلَ، یَثْکَلُ) از دست دادن فرزند یا عزیز،

(مص ل.) مصیبت از دست دادن فرزند، گم کردن دوست، (اِمص.) فرزند مردگی، مرگ، هلاک. [خوانش: (ثَ) [ع.]]

زن فرزند مرده، بچه کم کرده، جمع ثکالی، زن عزیز مرده، زن گم کرده دوست. [خوانش: (ثَ لا) [ع.] (ص.) مؤنث ثکل. ]

بی فرزندی

ثکل

ثکل

550