معنی ثوابکار

ثوابکار. [ث َ] (ص مرکب) کسی که عمل نیکو و خیر کند.

بهشتی. [ب ِ هَِ] (ص نسبی) منسوب به بهشت. (انجمن آرا) (آنندراج) (ناظم الاطباء):
ای باز بهشتی سپید باز
وز سیم بهشتیت زنگله.
خسروی.
درافکند ای صنم ابر بهشتی
چمن را خلعت اردیبهشتی.
دقیقی.
چون درآمد در آن بهشتی کاخ
شد دلش چون در بهشت فراخ.
نظامی.
|| کنایه از جوانان خوش صورت و خوبروی. (انجمن آرا) (آنندراج). کنایه از خوش صورت و خوبروی. (فرهنگ فارسی معین). بهشتی روی. (برهان). || مردمان مؤمن و خداجوی. (انجمن آرا) (آنندراج).ثوابکار. (فرهنگ فارسی معین). || اهل بهشت. آنکه ساکن بهشت شود. (فرهنگ فارسی معین):
گر بهشتی تشنه باشد روزحشر
او بهشتی نیست بل او کافر است.
ناصرخسرو.
بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی
که ادریس ازچنین مردن بهشتی گشت پیش از ما.
سنائی.

کرفه گر

کسی که عمل خیر انجام می‌دهد، نیکوکار،

نیکوکار

نیکوکار

نیکوکار

ثوابکار

صالح، ثوابکار

صالح، ثوابکار، خیر

کرفه کار نیکوکار (صفت) کسس که عمل نیکو و خیر کند.

اسم اثیم، بزهکار، عاصی، گناهکار، مذنب،
(متضاد) ثوابکار

730