معنی بغض

بغض. [ب ُ] (ع اِمص) دشمنی و خصومت و عداوت و کینه. (ناظم الاطباء). دشمنی و عداوت. (فرهنگ نظام). دشمنی. (آنندراج) (مهذب الاسماء) (منتهی الارب). نفرت. خلاف حب. (اقرب الموارد). کین. دشمنانگی:
هرآنکس که در دلش بغض علی است
از او خوارتر درجهان زار کیست.
فردوسی.
حاسدم گوید چرا باشی تو در درگاه شاه
اینت بغض آشکارا اینت جهلی راستین.
منوچهری.
وین سنیان که سیرتشان بغض حیدر است
حقا که دشمنان ابوبکر و عمرند.
ناصرخسرو.
با جُحی گفت روزکی حیزی
کز علی و عمر بگو چیزی
گفت با وی جحی که انده چاشت
در دلم حب و بغض کس نگذاشت.
سنایی.
و رجوع به امثال و حکم دهخدا شود.
بغض کز حکمتی بود دین است
مهر کز علتی بود کین است.
سنایی.
حرص و دغل و بخل و حرام و غیبت
بغض و حسد و کبر و ریا و کینه.
خاقانی.
زآشنایی خیزد این بغض و ولا
از غذای خوش بود سقم و شفا.
مولوی.
|| گرفتگی گلو از غصه و عروض مصیبتی. (ناظم الاطباء). || غم شدیدی که منجر به گریه ٔ متوالی میشود. (فرهنگ نظام).
- بغض کسی ترکیدن، از شدت تأثر بگریه افتادن.

بغض. [ب ُ] (ع مص) دشمن داشتن کسی را. (آنندراج) (ناظم الاطباء). دشمن شدن و دشمنی کردن. (مؤید الفضلاء).

بغض کردن. [ب ُ ک َ دَ] (مص مرکب) در تداول عوام تنگی در گلو پیدا آمدن مقدمه ٔ گریستن را. (یادداشت مؤلف): بچه بغض کرده.

بغض گرفتن. [ب ُ گ ِ رِ ت َ] (مص مرکب) فشردگی در گلو پیدا آمدن مقدمه ٔ گریستن را. (یادداشت مؤلف).

Grudge, Rancor, Rancour

فیلمی از رضا درمیشیان

فیلمی با بازی مهران احمدی

کینه و دشمنی، فیلمی از رضا درمیشیان

کراهیه، نکایه

بٌغض، دشمنی، کینه، کراهت و انزجار

singhiozzo

دشمنی، کینه، حالتی از گلو که شخص جلو گریه خود را بگیرد. [خوانش: (بُ) [ع.] (اِ.)]

کینه، دشمنی،

عقده، حقد، کینه، کین،
(متضاد) حب، مهر، دشمنی، عداوت، عناد، غیظ،
(متضاد) نشاط، لبخند 0

دشمنی داشتن کسی را، دشمن شدن و دشمنی کردن وعداوت

‎ نوسته کردن گلو گیر شدن، دشمنی کردن (مصدر) ‎-1 از غصه و مصیبت و گرفتگی و تاثر گریان و غمگین شدن و بخود فرو رفتن: (طفلک براثر ملامت بغض کرده. )، کینه گرفتن.

1802