معنی برخورد
لغت نامه دهخدا
برخورد. [ب َ خوَر / خُرْ] (مص مرخم) برخوردن. ملاقات. تصادم. ملاقی شدن. (از غیاث).
- بد برخورد، ترشرو و متکبر و خشن بهنگام دیدار.
- برخورد خوبی نکردن، نیک تلقی نکردن و به ترشروئی و سردی دیدار کردن.
- خوش برخورد؛ گشاده رو و مؤدب بهنگام ملاقات. || رفتار. معامله. مصاحبت. (یادداشت مؤلف). || تقاطع. || تصادف. صدفه. (یادداشت مؤلف). بهم رسیدگی با شدت.
فرهنگ عمید
تصادف،
ملاقات، به هم رسیدن دو چیز یا دو تن هنگام رد شدن و گذشتن از جایی،
* برخورد کردن: (مصدر لازم)
همدیگر را دیدن، ملاقات کردن،
تصادف کردن،
[عامیانه، مجاز] باشدت وخشونت رفتار کردن،
حل جدول
مترادف و متضاد زبان فارسی
تماس، دیدار، ملاقات، رفتار، سلوک، معامله، اصابت، التقا، تلاقی، زدوخورد، مشاجره (لفظی)، درگیری، اصطکاک، تصادم، تصادف، شیوه رفتار
فارسی به ایتالیایی
فرهنگ معین
به هم رسانیدن دو چیز، تصادم، به هم رسیدن دو کس، تصادف، ملاقات. [خوانش: (بَ خُ) (مص مر. اِمص.)]
فارسی به انگلیسی
Bump, Clash, Conflict, Crisscross, Encounter, Friction, Impact, Incident, Jostle, Smash, Stroke, Tangle
فارسی به عربی
اثر علیه، استقبال، اشتباک، اصطدام، حادثه، حطم، حی، ضربه، عنوان، لقاء، نزاع، اِحْتکاکٌ
فرهنگ فارسی هوشیار
بهم خوردن دو چیز، تصادف
فارسی به آلمانی
Adresse (f), Adresse [noun], Adressieren, Affekt, Anrede (f), Ansprechen, Beeinflussen, Betreffen, Bewegen, Aufnahme (f), Empfang (m)
معادل ابجد
1012